Wednesday, June 30, 2010

Street Lights... then and now


Όταν η λαχτάρα γίνεται πόνος, πως μπορείς να συνεχίσεις;
Πως, όταν έχεις πέσει να βρεις δύναμη να σηκωθείς;
Δίχως ελπίδα, σ’ ένα δρόμο σκοτεινό και ατελείωτο, κάθε μέρα σου να είναι το ίδιο μουντή και ίδια. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κόσμος γύρω σου να σου θυμίζει συνέχεια και συνέχεια, αυτό που εσύ... όχι ‘θέλεις να ξεχάσεις’ – γιατί δεν θες, αλλά αυτό που προσπαθείς να μη θυμάσαι γιατί πονάς.
Πως συνεχίζεις κάθε μέρα, πως προχωράς;
Πως ζεις χωρίς ελπίδα πια και πως μπορείς να αντέξεις να το ζεις ξανά και ξανά;
Ίσως αυτή να είναι η μοίρα σου, να είσαι περιπλανώμενος σε τέτοιες καταστάσεις, να είσαι σ’ ένα δρόμο κυκλικό, ο οποίος σε φέρνει συνέχεια στα ίδια και στα ίδια. Δίπλα σου, βλέπεις τη ‘ζωή’ σου να περνάει και να χάνεται στα χέρια άλλων, μέρα με τη μέρα… αλλά… αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα... χάθηκε στα στενά.

Μείνε με τα αισθήματα σου. Να είσαι χαρούμενος που έχεις και αυτά...

No comments:

Post a Comment