tag:blogger.com,1999:blog-26185337860110080722024-03-13T06:14:25.058+02:00aesthetics of an open aperturestories of an aperture through Athens... and many moreMorequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-3171561538522074452017-07-22T01:29:00.000+03:002017-07-22T01:29:34.580+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM6tkbcY8dtm1YQWAkRsb4IqeuYZNrwTHByXycMpfwkKaC5YA-Rcy8gqzDzSPSssQnjVloaxYeLEo3h6kjc4dbvMdD6xR3qW-vjr-cZe7rWX2cQ8D0JRRDjJlAiPfl1c2R_8bmdbCUH9U/s1600/Kythira_2015_224.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM6tkbcY8dtm1YQWAkRsb4IqeuYZNrwTHByXycMpfwkKaC5YA-Rcy8gqzDzSPSssQnjVloaxYeLEo3h6kjc4dbvMdD6xR3qW-vjr-cZe7rWX2cQ8D0JRRDjJlAiPfl1c2R_8bmdbCUH9U/s400/Kythira_2015_224.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span id="goog_1214688944"></span><span id="goog_1214688945"></span>"Επανέρχεται!"<br />"Τώρα είναι η ευκαιρία μας λοιπόν! Γρήγορα, γρήγορα την ένεση! Γρήγορα, πριν φύγει πάλι, γρήγορα..."<br />"Γιατρέ, τον χάνουμε πάλι."<br />"Όχι, όχι! Γρήγορα γαμώτο την ένεση, τι κάνεις τόση ώρα;"<br />"Γιατρέ είναι αργά, ξαναφεύγει..."<br />"ΌΧΙ! ΟΧΙ! Ηλίθιοι... είσαστε όλοι..."<br /><br /><br /> Περπατάω και πάλι, δεν είμαι σίγουρος που ούτε και πότε. Ξέρω μόνο γιατί είμαι εδώ, όπου και να είναι το εδώ αυτή τη φορά. Ξέρω ότι κατάφερα πάλι να γυρίσω, αλλά δεν είμαι σίγουρος που γύρισα και ελπίζω αυτή τη φορά να είμαι σωστά. Πρέπει... υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε από δίπλα μου, δεν μου δίνουν σημασία αλλά ούτε και εγώ. Δεν τους δίνω σημασία πάνω από ένα λεπτό. Ένα λεπτό στον καθένα, ίσα ίσα για να βρω ένα στοιχείο για το που, για το πότε. Βλέπω κανείς τους δεν έχει κινητό, κανείς τους δεν ασχολείται με κάποια ηλεκτρονική συσκευή... άρα είμαι πριν το 2017 σίγουρα. Ούτε ολογράμματα στα κτίρια. Πριν το 2030 τότε. Το παραέκανα πάλι; Διάολε... αν είμαι '90 τότε είμαι πολύ νωρίς. Αν είμαι '80 ακόμη πιο νωρίς. <br /> Σκέψου... σκέψου... προσπάθησε να θυμηθείς όλα αυτά που διάβασες. Ε... από τα ρούχα... ίσως από τα ρούχα. Τι φοράνε οι δίπλα σου; Πως μοιάζει η μόδα, πως φαίνεται; Που θα μπορούσα να είμαι; '90, τέλη '90. Ωραία, ωραία. Μπορώ να περιμένω κάποια χρόνια. Μπορώ... Α! Εδώ δεξιά, αν θυμάμαι καλά. Ναι! 10 χρόνια... <br /><br /> Παραμονές 2000. <br />Πάλι ξύπνησα καταιδρωμένος. Η εξάντληση που έχω τα τελευταία πρωινά εδώ και μια εβδομάδα με ανησυχεί. Σημαίνει ότι το παραέκανα αυτή τη φορά τελικά. Πίστευα ότι δεν θα χρειαστεί να γυρίσω, ότι θα άντεχα λίγο παραπάνω, αλλά απ' ότι φαίνεται θα πρέπει να κάνω ένα άλμα. Δεν γνωρίζω τι θα βρω πίσω και φοβάμαι ότι δεν θα τα ξανακαταφέρω. Έχω αφήσει ένα γράμμα αλλά δεν θα το καταλάβει. Δεν θα το καταλάβει για πολλά χρόνια και τότε θα είναι πραγματικά αργά. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να το τραβήξω άλλο. Ίσως μια ημέρα, δύο το πολύ. Δεν.... δεν μπορώ να γράψω άλλο... πρέπει να ξαπλώσω πάλι. <br /><br />Αυτό είναι. Αυτό είναι και το τελευταίο που αντέχω εδώ, πρέπει να γυρίσω. <br /><br />Αυτό το σπαστικό φως, αυτά τα εκνευριστικά χρώματα... αυτός ο γιατρός, η φασαρία... <br /><br />δεν υπάρχουν. <br /><br />Υπάρχεις εσύ....; Πως....; Αφού ήμουν πολύ νωρίς για εσένα; Πως γίνεται να βρίσκεσαι εδώ; <br /><br />Γιατί μετράει πάλι αντίστροφα η μηχανή; Γιατί; Ακύρωση, ακύρωση... <br /><br />Σε είδα που μου φώναζες να μείνω. Ξεκάθαρα ήξερες για εμάς, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ. Με δάκρυα στα μάτια είδα πάλι τα φώτα, βρέθηκα πάλι σε ένα δρόμο που δεν ήξερα, σε μια εποχή που δεν γνώριζα. Τουλάχιστον τώρα ήμουν πιο κοντά. Ο διπλανός μου που μόλις με πέρασε έπαιζε με το κινητό του, και ήταν αρκετά λεπτό για να καταλάβω σε ποια χρονιά βρισκόμουν. 2015. <br />Έπρεπε να σε βρω. Ευτυχώς το 2015 ήξερα που έμενες. Έτρεξα προς το σπίτι σου και σε περίμενα όλη την ημέρα. Σε είδα... πως θα σου εξηγούσα, πως θα ξεκινούσα να σου πω αυτά που έπρεπε να σου πω χωρίς να με περάσεις για τρελό; Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο καλύτερο τρόπο από το απλά να στα πω. <br />Μόνο που βρέθηκα δίπλα σου μου ήταν πολύ δύσκολο να μην σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να μη σου πω, πόσο σε αγαπώ, πως σε ψάχνω τόσο καιρό, πως...<br />Δεν έκανα αυτό. Σου είπα την ιστορία μου. Δεν περίμενα να την ακούσεις όλη αλλά το έκανες. Μετά έφυγα. Καθώς γύρισα να σε κοιτάξω μια τελευταία φορά, είχες μείνει εκεί που σε άφησα, δεν είχες κουνηθεί και απλά με κοιτούσες. Ήταν σαν να ήσουν παγωμένη στον χρόνο, μια σταθερά που με καλούσε πίσω της διαρκώς. Η μόνη σταθερά στην αλλόκοτη ζωή μου. <br />Την επόμενη ημέρα ήμουν πάλι εκεί. Με είδες και δεν έτρεξες μακριά μου. Με ρώτησες αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια και μου έδωσες χρήματα τα οποία δεν θέλησα να πάρω. Σου είπα μόνο μια λέξη, "θυμήσου" και έφυγα μόνο για να επιστρέψω την επόμενη ημέρα και να σου ξαναπώ μια λέξη "θυμήσου". <br />Ήμουν τώρα 3 ημέρες στον δρόμο. Ήξερα ότι ο χρόνος μου ήταν πιο λίγος όσο πιο πολύ σε πλησίαζα, ήξερα ότι πίεζα τα όρια μου και τα όρια της πραγματικότητας κάθε φορά που σε έβλεπα, αλλά στο διάολο όλα αυτά. Το μόνο που με ένοιαζε ήσουν εσύ. Ακόμη και αν η πραγματικότητα για τον υπόλοιπο κόσμο άλλαζε όλο και πιο πολύ κάθε φορά που σε έβλεπα. <br />Την επόμενη ημέρα με το ζόρι κατάφερα να φτάσω στο σπίτι σου. Φαινόσουν πραγματικά ανήσυχη για τη κατάστασή μου, μέχρι που ήρθες δίπλα μου, προσπάθησε να με στηρίξεις, να δεις αν ήμουν καλά. Πραγματικά δεν ήμουν. Κατέρρευσα θυμάμαι και ήξερα ότι ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση. <br /><br /><br />4<br /><br />3<br /><br />Θυμήσου.... <br /><br />θυμήσου.... <br /><br />"Νομίζω ότι έρχεται πάλι"<br />"Μη... μη! Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι! Μη..."<br />"Νοσοκόμα, βγάλ'τε την έξω σας παρακαλώ." <br />"Μάλιστα Γιατρέ."<br /><br />Πάλι αυτός, πάλι αυτοί. Τι έκανα στην γυναίκα μου; Τι δουλειά είχαν σπίτι μου; Γιατί γύρισα τόσο γρήγορα; Γιατί ξυπνούσα δεμένος εδώ; Τι στο διάολο ήθελαν από εμένα; <br /><br />"Νοσοκόμα, την ένεση. Αυτή τη φορά δεν θα τον χάσουμε πάλι!" <br />"Μάλιστα Γιατρέ. Έτοιμη"<br /><br />Σκατά! Νομίζουν ότι μπορούν να με κρατήσουν με το να με δέσουν σ' ένα κρεβάτι; Η μηχανή φωτίστηκε και πάλι. Άκουσα με χαρά το επαναλαμβανόμενο μπιμ μπιμ μπιιιιιμπ μπιιιιιιιιιμπ που έκανε και απλά αφέθηκα στη δύναμή της. Η μηχανή ήξερε που θα με πάει αυτή τη φορά. <br />Λίγο πριν φύγω σε είδα και πάλι. Σε είχαν σε ένα άλλο δωμάτιο. Μπάσταρδοι. Κάποιοι σε κρατούσαν και εσύ προσπαθούσες με μανία να έρθεις δίπλα μου. Ήθελα να σου πω να μην ανησυχείς, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι σύντομα θα είμαστε και πάλι μαζί, ότι έχω βρει τον τρόπο. Μην ανησυχείς αστέρι μου. <br /><br />Η μηχανή ήταν ευγενική μαζί μου, καθώς με το τελευταίο μακρόσυρτο της μπιμπ με έφερε μπροστά στο σπίτι μας. Ήξερα ακριβώς πότε βρισκόμουν εδώ, τι εποχή, τι έτος, τι μήνα. Ήξερα ακόμη και την ώρα και ήξερα ότι σε λίγο θα έβγαινες από το σπίτι μας. Όντως μετά από 5' σε είδα να ανοίγεις την πόρτα και να βγαίνεις έξω. Το βλέμμα σου έπεσε επάνω μου και άρχισες να τρέχεις προς τα εμένα. Με πλησίασες, με κοίταξες αινιγματικά, με ρώτησες αν ήμουν πραγματικά εγώ. Όταν σου απάντησα ναι, έπεσες στην αγκαλιά μου και από μέσα μου βγήκε η ανάσα μου σαν κάθαρση. Μου είπες ότι θυμήθηκες, ότι περίμενες πότε θα με ξαναδείς για να μου πεις ένα πράγμα. <br /><br />"Μείνε μαζί μου. Μη γυρίσεις πίσω αυτή τη φορά. Μη τρως χρόνο από το μέλλον μας άλλο. Αυτό είναι... αυτό είναι όλο και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Μείνε εδώ, σε παρακαλώ." <br /><br />Πως να σου εξηγούσα ότι δεν μπορούσα; Ότι αν έμενα, τότε το μέλλον μας δεν θα υπήρχε καν. Τίποτα από αυτά δεν θα γινόντουσαν αν δεν έφευγα πάλι. Αν δεν γύριζα πίσω στο μέλλον μας από το οποίο δανειζόμουν χρόνο για να βρω πως θα μπορούσα να αποτρέψω αυτό που ερχόταν. Χρόνος. Δεν υπήρχε χρόνος πάλι. Σου είπα ότι σε αυτό το ταξίδι έχω ακόμη λιγότερο χρόνο. Το απόγευμα θα πρέπει να φύγω. <br /><br />"Τότε μείνε εκεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αγάπη μου, μείνε εκεί." <br /><br />Δεν ήθελες να ακούσεις ότι αυτό δεν γινότανε. Δεν ήθελα να ακούσω τα λόγια σου. <br /><br />"Αγάπη μου..." Υπήρχε λογική σε αυτό που μου έλεγες. Το ξέρω τώρα. Τότε όμως ήμουν πεπεισμένος ότι μπορούσα να διορθώσω τη κατάσταση. Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου πω πόσο δίκιο είχες. Πως έπρεπε να μείνω στο μέλλον μας. <br /><br />"Θυμήσου... θυμήσου μου είχες πει κάποτε. Αυτό έκανα. Με κάποιο περίεργο τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω και ούτε με ενδιαφέρει πια θυμήθηκα. Αυτό θα είναι το τελευταίο σου ταξίδι. Μην το κάνεις. Αυτό ήθελες να θυμηθώ, να θυμηθώ ότι αν φύγεις τώρα τότε στο μέλλον μας θα σε χάσω για πάντα. Μη φύγεις, μείνε εδώ. <br /><br />Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή." <br /><br /><br />Ποτέ δεν θα σου πω ότι ήθελα να μείνω, ότι ήθελα να τα παρατήσω όλα.... να σου δείξω πάλι τον Ωρίωνα, να βρεθούμε πάλι σε εκείνη τη ταράτσα μακριά από τον κόσμο οι δυο μας. Εσύ να κοιτάς τα αστέρια στον ουρανό και εγώ το δικό μου, εδώ στη Γη. Αλλά αυτό δεν θα στο πω ποτέ. Η εμμονή μου να δω που θα μας οδηγήσει όλο αυτό, που θα μας πάει δεν θα με αφήσει και θα πρέπει να ξαναταξιδέψω. <br /><br />"Θα είναι το τελευταίο σου ταξίδι. Το ξέρεις..." <br /><br />Το ξέρω. Το ξέρω. Προλαβαίνω να σου πω πόσο σε αγαπώ και πάλι ακούω τη μηχανή να μετράει. Εγώ είμαι η μηχανή πια, είμαι ένα με αυτή. Με κρατάει στη ζωή, με πάει και με φέρνει κοντά σου και με μακριά σου. Μου επιτρέπει που και που να σε αγγίξω, να σου μιλήσω και σε κάποια ταξίδια μου τα ξέρεις όλα, σε άλλα φτάνω τόσο νωρίς στη ζωή σου και σε άλλα τόσο αργά. Θέλουν να την πάρουν από εμένα, αλλά δεν μπορούν. Με περιμένουν εκεί, εκεί πίσω να με απομακρύνουν από τη μηχανή και από εσένα, αλλά δεν ξέρουν ότι η μηχανή και εγώ είμαστε ένα. <br /><br />Τα ξέρεις όλα αυτά. Στα έχω πει ξανά και ξανά. Άλλοτε ήσουν πολύ μικρή για καταλάβεις, άλλοτε με διέκοπτες εκνευρισμένη και μου έλεγες ότι τα ξέρεις, άλλοτε με άκουγες με υπομονή. Κάποιες φορές δεν με άφηνες να τελειώσω και σαν τώρα μου έλεγες να μείνω. Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να πάω πάλι πίσω, γιατί πρέπει να κάνω πάλι το ταξίδι. <br /><br />Τα φώτα και πάλι με τυφλώνουν μόνο και μόνο για να επανέλθω ευτυχώς στην αγκαλιά σου. Δεν είναι κανείς άλλος στο δωμάτιο πέρα από εμένα και εσένα. Έπιασα το χέρι σου με δυσκολία και σου είπα ότι έψαχνα στα αστέρια, μα βρήκα το δικό μου. Ήξερα ότι πάλι δεν είχα χρόνο και ότι θα έπρεπε να φύγω. <br /><br />"Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή. Αντίο αγάπη μου" Μου είπες καθώς η μηχανή μετρούσε και πάλι. <br /><br />4<br />3<br />2<br />1<br /><br /><br />Κάποιες φορές γυρίζω σε εκείνη τη στιγμή. Μένω μαζί σου για λίγο. Δεν με βλέπεις, το ξέρω ότι πια δεν υπάρχω, έχω χαθεί στο χρόνο, είμαι ένα έρμαιο της μηχανής και πάω όπου θέλει εκείνη, αλλά κάποιες φορές μου επιτρέπει να μείνω λίγο μόνος μαζί σου. Βλέπω τι κάνεις, πως περνάς την ημέρα σου. Βλέπω τι φτιάχνεις. Βλέπω ότι ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις και ξέρω ότι θα σε βρω σύντομα. Ξέρω ότι θα βρεθούμε σε μια στιγμή που θα περάσουμε τα λιγοστά μας δευτερόλεπτα σε μια αέναη αγκαλιά. Ξέρω ότι αυτή τη φορά θα οδηγηθούμε μαζί σε ένα τέλος,<br /><br /><br />και σε περιμένω. </span></div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-6256936215951666542015-06-01T03:12:00.001+03:002015-06-01T03:12:13.218+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLFKQMYICDVewFTk7KTid8SJx_SAdAqxsmsj9lWew54h7rqlA-hXFDaVConLT0bvxK4WYh6Edq1rtSNVd5f18w-Vww0BNgzVcRo3VSg23wG96HiGkVy4loVAzaSQUJhDMWD59gJSx5k9g/s1600/star+trail.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLFKQMYICDVewFTk7KTid8SJx_SAdAqxsmsj9lWew54h7rqlA-hXFDaVConLT0bvxK4WYh6Edq1rtSNVd5f18w-Vww0BNgzVcRo3VSg23wG96HiGkVy4loVAzaSQUJhDMWD59gJSx5k9g/s400/star+trail.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;">Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή.<br /><br />Μια αρχή που θέλω να οδηγήσει σ' ένα τέλος, αυτή τη φορά.<br /><br />4.<br />Αυτό... όλο αυτό γινότανε </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">κουραστικό</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> πια. Καθώς κοίταζα το ταβάνι μου μένοντας στο μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου, βρίσκω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι πάλι. Πιάνω τις σκέψεις μου να γυρνάνε σε εσένα, καθώς αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο μιας και δεν μπορώ να τον ελέγξω κάθε φορά που πάει να βυθιστεί στον ύπνο. Ξέρεις ότι είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω... αυτό το παιχνίδι με τον ύπνο μου, μα ακόμα δεν το έχω </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">τελειοποιήσει</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;">.<br /><br />Ακόμη θυμάμαι. Ακόμη θυμάμαι πως έφυγες εκείνο το βράδυ, πως μου είπες ότι θα γυρίσεις πίσω σύντομα. Και... και να, που ακόμα σε ψάχνω. Ακόμη περιμένω να μου πεις αυτό που δεν μου είπες ποτέ. Κάτι σημαντικό... έτσι δεν είχες πει; Και όμως, δεν γύρισες γιατί 10 χρόνια τώρα σε περιμένω και ξέρω ότι είσαι χαμένος κάπου εκεί, κάπου μεταξύ του ύπνου και του ξύπνιου.<br /><br />Ήσουν πάντα άλλου και ήσουν πάντα επίμονος ότι θα το έβρισκες, το τέλος, τον προορισμό του ταξιδιού μου. Ήθελες να δεις που θα μας έβγαζε και δεν μπορούσες να ηρεμίσεις όσο και να προσπαθούσα να σε πείσω ότι αυτό που είχε σημασία, ήταν το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Αλλά τσαντιζόσουν, φώναζες και μου έλεγες ότι δεν θες να ακούς κοινότυπες ατάκες δίχως κανένα νόημα. Πίστευες ότι μπορείς να βρεις το τέλος κάπου εκεί ανάμεσα, και πάλευες γι' αυτό. Κάποια στιγμή κουράστηκα και εγώ και έπαψα να επιμένω. Σε άφησα να το παλέψεις, να βρεις τη λύση και μπορώ να πω ότι με παρέσυρε ο ενθουσιασμός σου, αυτή η ανάγκη σου να βρεις το τέλος, αυτός ο άπειρος σκοπός σου που τόσο σιχαινόμουν που σε κρατούσε μακριά μου, αλλά που στο τέλος κατέληξα να μοιράζομαι μαζί σου.<br /><br />Κατάλαβα ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι δίπλα σου, ότι μόνο έτσι μπορώ να βιώσω το ταξίδι μου μαζί σου και προσπάθησα έτσι, μέσα από αυτόν τον τρόπο να σε κάνω και εσένα να το καταλάβεις, και ομολογώ ότι και πάλι απέτυχα.<br /><br />Ξέρω και πάντα ήξερα, ότι ότι έκανες το έκανες από την αγάπη σου για μένα, από την ανάγκη σου να με έχεις δίπλα σου...<br /><br />Κατά καιρούς σε βλέπω. Εκεί στο τρεμόπαιγμα τον </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">φλεβάρων</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> μου, στην άκρη του ματιού μου, στο πλάι του καθρέφτη. Όταν περιμένω το μετρό και περνάει ο συρμός σε βλέπω να καθρεφτίζεσαι στα τζάμια του. Ξέρω ότι είσαι εκεί κάπου και περιμένεις, παλεύεις πάλι να επιστρέψεις δίπλα μου.<br /><br />Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω.<br /><br /><br />3.<br />Όταν σε γνώρισα θυμάμαι, ήσουν χαμένος, αλλά ήμουν και εγώ. Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν αυτό ήταν που με οδήγησε δίπλα σου, το πόσο χαμένη ήμουν και ας φαίνεται ειρωνικό. Θυμάμαι σαν τώρα πως έγινε. Εκείνο το </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">πάρτι</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> που δεν ξέραμε κανέναν, η ταράτσα του σπιτιού και ένα αρχαίο τηλεσκόπιο που είχες στρέψει προς τον Ωρίωνα. Ήρθα δίπλα σου και δεν μου είπες τίποτα, </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">παρά</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> μόνο σήκωσε το μάτι σου και μου έκανες νόημα να δω. Δεν είχες προλάβει να μου πεις κάτι και ήδη μου έδινες τα αστέρια, και όταν σε είδα να με κοιτάς μέσα στα μάτια κατάλαβα ότι τα είχες δίπλα σου ήδη. Άλλωστε αυτό μου είπες μετά από λίγο.<br /><br />Από τότε θυμάμαι ήθελες να μου εξηγήσεις.<br /><br />Δεν είναι η καλύτερη αρχή, μου είπες, αλλά είναι μια αρχή.<br /><br />Πέντε χρόνια μετά και ήμασταν στη δική μας ταράτσα και μου έδειχνες πάλι τα αστέρια και θυμάμαι ότι εσύ δεν κοίταζες, ότι εσύ κοίταζες εμένα.<br />Θες να δεις; , σε είχα ρωτήσει. Δεν ήθελες. Ήδη κοίταζες ένα αστέρι.<br /><br />Την επόμενη χρονιά έμαθες τα νέα. Και από τότε η ιδέα σου, σου έγινε και εμμονή σου.<br />Υπάρχει τρόπος, μου έλεγες, υπάρχει τρόπος και θα τα καταφέρω. Δεν είναι απαραίτητο να χαθούμε.<br /><br />Ομολογώ ότι την πρώτη φορά, έμεινα έκπληκτη και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Με τράβηξες στο όνειρό σου και χάθηκα μαζί σου στην παιδική σου περιέργεια, στην ανάγκη σου να βρεις τι συμβαίνει, πως θα το λύσουμε, πως θα μας αποκαλυφθεί το μυστήριο.<br /><br />Κάθε φορά που γύριζες όμως ήσουν λιγότερος.<br /><br />Και δεν το καταλάβαινες.<br /><br />2.<br />Αυτό που δεν έβλεπες και έβλεπα εγώ ήταν ότι ζούσες με δανεικό χρόνο. Οι υπολογισμοί σου ήταν σωστοί, το ίδιο και η θεωρία σου, αλλά πάνω στον ενθουσιασμό σου είχες ξεχάσει ένα σημαντικό πράγμα. Δεν ήταν δικός σου ο χρόνος που χρησιμοποιούσες. Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα του, και κάθε φορά που τον χρησιμοποιούσες, δανειζόσουν από το μέλλον μας. Από το μέλλον σου.<br /><br />Η εμμονή σου να βρεις τον τρόπο σε οδήγησε να ταξιδεύεις όλο και πιο συχνά και εγώ άρχισα να παρατηρώ τα σημάδια.<br /><br />Στην αρχή ήταν λίγες άσπρες τρίχες στα μαλλιά σου. Τα </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">μαλλιά</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> σου άσπρισαν τόσο γρήγορα μετά, όταν πήγαινες πιο συχνά. Τα χέρια σου ρυτίδιαζαν κάθε φορά και περισσότερο, το σώμα σου γερνούσε, και μέσα από τα μάτια σου έβλεπα την ψυχή του ανθρώπου που είχα ερωτευτεί. Η άρνησή σου όμως να δεις έστω και ένα σημάδι ήταν φοβερή. Δεν έβλεπες τίποτα, ακόμη και την ημέρα που σε έβαλα μπροστά στον καθρέφτη με μια φωτογραφία σου που είχαμε τραβήξει μόλις τη προηγούμενη ημέρα. <br /><br />Όχι... υπήρχε μόνο ο σκοπός σου. Μόνο αυτός. Και προσπαθούσες να με </span><span class="googie_link" style="color: green; cursor: pointer; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; text-decoration: underline;">καθησυχάσεις</span><span style="color: #494949; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px;"> και μου έλεγες ότι δεν θα με άφηνες. Ποτέ.<br /><br />Κάθε φορά ήσουν πιο κοντά μου έλεγες, και είχα φτάσει να το πιστεύω, γι' αυτό και σε είχα αφήσει. Έτσι όταν μου είπες ότι θέλεις να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι σε άφησα, ενώ θα έπρεπε να σε είχα κρατήσει.<br /><br />Εκείνο το βράδυ, έτσι όπως προετοιμάστηκες, γέρος πια και με δυσκολία σου είπα ότι σε αγαπώ. Το χέρι σου έτρεμε καθώς έπιασες το δικό μου και μου είπες...<br /><br />"Έψαχνα στα αστέρια... μα βρήκα το δικό μου."<br /><br />Ξάπλωσα δίπλα σου και σε πήρα αγκαλιά μέχρι να ταξιδέψεις. Από τότε δεν έχεις επιστρέψει... πλήρως. Ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ και κάπου ανάμεσα στα αστέρια και ίσως να έχεις βρει αυτό που έψαχνες, αν και ήταν πάντα εδώ αγάπη μου. <br /><br />Δεν ξέρω που είσαι, αλλά ετοιμάζομαι να ταξιδέψω να σε βρω. Ένα ταξίδι στον χρόνο... στον χρόνο που δεν είχαμε μαζί, που μας στερήθηκε η ζωή. Δεν ξέρω που είσαι, αλλά έρχομαι. Θα ταξιδέψω όσες φορές χρειαστεί γιατί αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι. Γιατί αυτή τη στιγμή η ανάγκη μου να είμαι δίπλα σου είναι μεγαλύτερη από τις έλξεις του σύμπαντος και ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί πέρα και περιπλανιέσαι στο μέλλον και στο παρελθόν... και ίσως σε αυτή τη στιγμή να γυρίσουμε και οι δύο κάποτε και να περάσουμε τα λιγοστά μας δευτερόλεπτα σε μία αέναη αγκαλιά.<br /><br />1.<br />Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή.<br /><br />Μια αρχή που θα οδηγήσει σε ένα τέλος, αυτή τη φορά. </span></span></div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-64148619395717665302013-04-05T00:36:00.001+03:002013-04-05T00:36:58.715+03:00Το Δέντρο 4 <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZQef6WcWu9iZX-jyu0zeZX5mJ60hd_ydWkPuJsTRtmRBZYFHjwEXAAhPs-Rg_3kwwufmU9vQVbaUJFXtHYmQk88M8bKzKOH2ro5gtut4skDZrP6_EgY_2w1Z3uLxMH3izdYpaOZuR028/s1600/neto_photowalk_030.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZQef6WcWu9iZX-jyu0zeZX5mJ60hd_ydWkPuJsTRtmRBZYFHjwEXAAhPs-Rg_3kwwufmU9vQVbaUJFXtHYmQk88M8bKzKOH2ro5gtut4skDZrP6_EgY_2w1Z3uLxMH3izdYpaOZuR028/s400/neto_photowalk_030.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Το επόμενο πρωί θα βρει την μητέρα μου με δάκρυα στα ταλαιπωρημένα μάτια της από τη νύστα, να κοιτάζει το Δέντρο και να σκέφτεται αν πρέπει να το κάψει, αν και ξέρει ότι αυτό δεν θα αλλάξει και κάτι. Αν και ξέρει ότι πάλι θα συμβεί το ίδιο πράγμα, είτε το δέντρο υπάρχει είτε όχι.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Εγώ… εγώ είμαι πια με τον προπάππου μου. "Είμαι." Περίεργο να λές "είμαι" για κάποιον που βρίσκεται στη δική μου θέση, μιας και το σώμα μου είναι τώρα πια με το Δέντρο. Κρέμεται από αυτό και αιωρείται σε μια αέναη στάση προσοχής. Μια προσοχή που απαιτεί το Δέντρο από την οικογένειά μου… και γιατί όχι; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό το Δέντρο υπήρχε πάντα στη ζωή μου, στο μυαλό μου, και στη γη της οικογένειάς μου, στη ζωή της, και ίσως ήταν και το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή μου. Τώρα πια, ξέρω ότι η ζωή μου, καταβάθος ήταν ένα ψέμα… </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο προπάππους μου, μου τα εξήγησε όλα, λίγο πριν φύγει. Έχανε μια γενιά, μου είπε. Το Δέντρο… αλλά τελικά γινότανε, δεν γλίτωνε κανείς. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">"Δεν έφυγες ποτέ", μου είπε, "ούτε για να σπουδάσεις, ούτε για να δουλέψεις. Έφυγες, αλλά όχι όπως το θυμάσαι εσύ μέσα στο μυαλό σου, ή όπως θες να το θυμάσαι. Η μητέρα σου προσπάθησε πάρα πολύ Τομ, αλλά έπρεπε να ξέρει καλύτερα, όταν παντρεύτηκε τον πατέρα σου. Και αν δεν ήξερε, ο πατέρας σου έπρεπε να την είχε προειδοποιήσει. 4 χρόνια πέρασες εκεί πέρα Τομ, και η μητέρα σου, πλήρωσε και έκανε τα πάντα ώστε εσύ να έχεις αυτές τις πλαστές αναμνήσεις. Το Δέντρο όμως ξέρει, και περίμενε την κατάλληλη στιγμή που θα γυρνούσες και θα γινόταν το αναπόφευκτο. Βλέπεις… δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά τώρα μπορεί να σταματήσει σε εσένα, γι' αυτό ήρθα νωρίτερα. Για αυτό ήρθα τώρα. Δεν υπάρχει κανείς να συνεχίσει την γραμμή μας Τομ, οπότε με εσένα τελειώνει εδώ. Με εσένα το Δέντρο θα πέσει, θα μαραθεί, θα ξεραθεί, και η οικογένειά μας, η μητέρα σου θα ηρεμήσει… Συγχώρεσέ με Τομ." </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεν μπορούσα να νευριάσω με τον προπάππου μου… είχα τόσες ερωτήσεις να του κάνω. Η πιο βασική ήταν "Γιατί;" αλλά δεν είχαμε χρόνο. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Το επόμενο πρωί είχε φτάσει και η μητέρα μου κοιτούσε με βουρκωμένα μάτια το Δέντρο όπου από τα κλαδιά του κρεμότανε το σώμα μου. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Είχαμε ξεγελάσει το Δέντρο όμως, και αυτό που ήταν πάνω από την οικογένειά μας τόσα χρόνια, τελείωνε εδώ. Δεν είχα απογόνους και κανείς δεν θα συνέχιζε το όνομα της οικογένειας. Θα χανότανε με την μητέρα μου. Ήξερα ότι η μητέρα μου θα το καταλάβαινε αυτό. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Το Δέντρο είχε χάσει…</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Αργότερα, όταν θα κατεβάσουν από το κλαδί και θα με ετοιμάσουν για την κηδεία μου, θα με ντύσουν και θα με βάψουν υπερβολικά σε μια μάταιη προσπάθεια να με κάνουν να δείχνω ζωντανός, θα πάνε να με βάλουνε στο φέρετρό μου, και κάποιος θα σκύψει από πάνω μου και θα νιώσει τη ζεστή μου ανάσα του στο πρόσωπό του. Θα νομίσει ότι είναι κάποιο αεράκι, ότι το μυαλό του του κάνει κόλπα, όταν όμως δει τα μάτια μου να ανοίγουν και τους γύρω του να ουρλιάζουν, τότε θα καταλάβει ότι για κάποιο λόγο είμαι ακόμη ζωντανός. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Λίγο αργότερα η μητέρα μου δεν θα ξέρει αν πρέπει να κλάψει από τη χαρά της, ή από τη λύπη της. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Το Δέντρο θα πάρει αυτό που του ανήκει. Το Δέντρο πάντα θα παίρνει αυτό που είναι δικό του. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι στην οικογένειά μας. Είναι στη γη της, στη ζωή της. </span><br />
</div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-41252825716688913132013-03-11T23:56:00.000+02:002013-03-11T23:56:23.019+02:00Intermission<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9QgQvbddFPHoPx3QaMi6hPs_9PN2HQzpGy2VDtn3zlD6gZGDBgWXpSu_Fp4yC3le9a4YPZMUjC_EWIjxLM7rCkXe1wJ0xz6Nosx0zkAlm0vhKgrDjTbkrcynRbfSFLGfdYBt9J8KW0k/s1600/seminar_161.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9QgQvbddFPHoPx3QaMi6hPs_9PN2HQzpGy2VDtn3zlD6gZGDBgWXpSu_Fp4yC3le9a4YPZMUjC_EWIjxLM7rCkXe1wJ0xz6Nosx0zkAlm0vhKgrDjTbkrcynRbfSFLGfdYBt9J8KW0k/s400/seminar_161.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">The car's on fire and there's no driver at the wheel</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And a dark wind blows</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">The government is corrupt</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And we're on so many drugs</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">With the radio on and the curtains drawn</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">We're trapped in the belly of this horrible machine</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And the machine is bleeding to death</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">The sun has fallen down</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And the billboards are all leering</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And the flags are all dead at the top of their poles</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">It went like this:</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">The buildings tumbled in on themselves</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">Mothers clutching babies picked through the rubble</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And pulled out their hair</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">The skyline was beautiful on fire</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">All twisted metal stretching upwards</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">Everything washed in a thin orange haze</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">I said: "kiss me, you're beautiful -</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">These are truly the last days"</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">You grabbed my hand and we fell into it</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">Like a daydream or a fever</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">We woke up one morning and fell a little further down -</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">For sure it's the valley of death</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">I open up my wallet</span><br style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">And it's full of blood</span></span></span><br />
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;"><br /></span></span></span>
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 21px; text-align: -webkit-auto;">-Efrim Menuck</span></span></span></div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-43465719022664984342013-02-20T01:25:00.002+02:002013-02-20T02:18:20.803+02:00Το Δέντρο 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO8aPtsh6RvwsHK5OVHGGmje2YFHG_nqhdy22ia85pgIOTX9bEXchlxNS9-4IT1XoNPoyE89W6JuKGbeVzKHQ3gk66624_l2HwmcKWqxKi4YGhrCrRCUYuF9dFO7vY9oEz7Ko2qtGFycI/s1600/stock_6_7_12_18.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO8aPtsh6RvwsHK5OVHGGmje2YFHG_nqhdy22ia85pgIOTX9bEXchlxNS9-4IT1XoNPoyE89W6JuKGbeVzKHQ3gk66624_l2HwmcKWqxKi4YGhrCrRCUYuF9dFO7vY9oEz7Ko2qtGFycI/s400/stock_6_7_12_18.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Στο δίωρο που πέρασε και που μάταια προσπαθούσα να συνεφέρω την μητέρα μου, πέρασαν αρκετές σκέψεις από το μυαλό. Πρώτη απ' όλες, να ειδοποιήσω κάποια θεία μου. Ήρθε και έφυγε αυτή η σκέψη, γιατί γνωρίζοντας καλά την οικογένειά μου, και ειδικά τις θείες μου, ήξερα ότι μια λιποθυμία (όσο σοβαρός και να ήταν ο λόγος, που δεν ήξερα καν ακόμη) θα κατέληγε σε ένα μικρό δράμα. Έτσι προσπάθησα να την συνεφέρω μόνος μου. Η επόμενη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν γιατί να λιποθυμήσει μόλις της είπα το χρώμα των φύλλων; Ήταν τόσο τραγικό που ήταν καφέ τα φύλλα; Μάλλον… τι ήξερε η μητέρα μου και τι μου κρατούσε κρυφό για τον προπαππού μου τόσα χρόνια; Διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, τόσες πολλές που δεν κατάφερα να συγκρατήσω καμία Έτσι πέρασαν δυο ώρες και έτσι με βρήκε τελικά η μητέρα μου, καθισμένος δίπλα της να κοιτάζω το κενό και να σκέφτομαι πιθανά σενάρια για το τι μπορούσαν να σημαίνουν τα καφέ φύλλα. Λίγο μετά που συνήλθαμε και οι δύο, στο τραπέζι της κουζίνας, την ρώτησα.<br />
"Τι σημαίνουν τα καφέ φύλλα;". Πήρε μια βαθιά ανάσα, την έβγαλε, και ο χρόνος που έκανε να μου απαντήσει μου φάνηκε μια αιωνιότητα. "Δεν πρέπει να κοιμηθείς απόψε. Ότι και να κάνεις, δεν πρέπει να σε πάρει ο ύπνος σήμερα". Σίγουρα υπήρχε μια τρέλα σε όλη την ιστορία. Σίγουρα υπήρχε και ιστορικό τρέλας στην οικογένειά μου… γι' αυτό ήμουν απόλυτος πια, μετά από αυτά που είχαν συμβεί σήμερα. Παρ' όλα αυτά κάτι μέσα μου φώναζε πως η μητέρα μου είχε δίκιο, πως έπρεπε να κάνω ότι λέει, πως δεν έπρεπε να την αμφισβητώ. Ίσως ήταν το μικρό παιδί μέσα μου, προγραμματισμένο να υπακούει τους γονείς του και να μην κάνει διαφορετικά. Ίσως ήταν μια βαθιά γνώση ότι η μητέρα μου ήξερε τι μου έλεγε, και ότι η τρέλα, τελικά δεν ήταν τρέλα, αλλά αλήθεια. Ίσως ήταν φόβος τελικά. Εν τέλει, αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή της μητέρας μου. Της είπα αν ήθελε να το πει σε κάποιον. Το "Όχι!" βγήκε από τα χείλη της πριν καν ολοκληρώσω την πρότασή μου. Δεν το συνέχισα.<br />
Υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορείς να κάνεις στο χωριό για να περάσεις τη μέρα σου, και τα έκανα όλα. Χάζεψα στο Ίντερνετ, είδα ταινίες, άκουσα μουσική, διάβασα, έπαιξα 30 γύρες πασιέντζα, έχασα 10 φορές από τον υπολογιστή στο σκάκι αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα δεν μίλησα με την μητέρα μου. Ήταν σαν να είχαμε κάνει κάποια ιερή συμφωνία το πρωί ότι μέχρι να περάσει αυτή η βραδιά δεν θα μιλάγαμε μεταξύ μας, ότι κάπως έτσι θα γλίτωνα ότι είναι να γλιτώσω (αν δηλαδή υπήρχε κάτι να γλιτώσω) Κάποια στιγμή, χαμένος σε ένα από τα παιδικά μου βιβλία, σήκωσα το βλέμμα μου και είδα ότι είχε σκοτεινιάσει. Η μητέρα μου επέμενε να μείνω στο δωμάτιό μου, εκεί μέσα θα έπρεπε να ξαγρυπνήσω και επέμενε να μείνει μαζί μου, οπότε τώρα ήταν δίπλα μου καθισμένη και εκείνη μ' ένα βιβλίο στα γόνατά της και κοίταζε και εκείνη το σκοτάδι που είχε πέσει έξω από το παράθυρο. Γύρισε και με κοίταξε, και ήξερα ότι το βλέμμα της μου έλεγε "ετοιμάσου", μόνο που δεν ήξερα γιατί, για πιο πράγμα.<br />
19:30. Τελείωσα τις 20.000 Λεύγες και ξεκίνησα το Από τη Γη στη Σελήνη.<br />
23:30. Ταξίδεψα μαζί με τον Βερν και όταν τελείωσα και αυτό το βιβλίο γύρισα να κοιτάξω την μητέρα μου, η οποία είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα. Ένιωθα τα μάτια μου βαριά, το κορμί μου… βαρύ. Με το ζόρι σηκώθηκα και σκέπασα με τη κουβέρτα μου την μητέρα μου. Ξανακάθισα εξουθενωμένος στην καρέκλα μου, στα πόδια μου ένα ταιριαστό βιβλίο για την περίσταση… Stephen King, The Stand. Το βιβλίο που με είχε κάνει να ξενυχτίσω κάποτε και που σίγουρα θα ήταν ότι έπρεπε τώρα.<br />
01:30. Ατελείωτες οι σελίδες διαδεχόντουσαν η μία την άλλη. Κεφάλαιο το κεφάλαιο, χαρακτήρας μετά από χαρακτήρα. Ο ήχος που έκαναν οι σελίδες καθώς τις γύρναγα μου φαινότανε εκκωφαντικός. Τα μάτια μου ήταν δυο πύρινες μπάλες και ένιωθα τώρα όλες τις τρίχες του σώματός μου να έχουν ξεσηκωθεί. Ο αυχένας μου ήταν ένα σιδερένιο παλούκι που κράταγε ένα βαρύ κεφάλι όρθιο. Εξάντληση. Επόμενη σελίδα.<br />
03:00. Απελπισία. Απελπισία. Απελπισία.<br />
04:25.<br />
04:26.<br />
04:… Χμμ… Το ρολόι ήταν περίεργο. Δεν… δεν έδειχνε πια την ώρα, και για κάποιο λόγο έκανε κρύο πάλι. Μάλλον ήμουν σε μια ενδιάμεση κατάσταση ύπνου- ξύπνιου. Σε μία υπνοτική νιρβάνα όπου ονειρευόμουν με ανοιχτά τα μάτια, σε έναν διαστρεβλωμένο κύκλο REM. Σίγουρα όχι κάτι καλό, αφού το επόμενο βήμα θα ήταν να με πάρει ο ύπνος. Και δεν θέλαμε να με πάρει ο ύπνος. Χμμ… Το ρολόι ήταν περίεργο, και σίγουρα… σίγουρα κανείς δεν είχε αφήσει το παράθυρο ανοιχτό πριν. Όχι, όχι… κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο έτσι; Μα κι όμως. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και γι' αυτό έκανε και κρύο τώρα. Και… α ναι… φυσικά. Φύλλα στο πάτωμα. Τα ίδια καφέ φύλλα στο πάτωμα. Χα! Μάλλον τελικά δεν τα κατάφερα να μείνω ξύπνιος.<br />
<br />
"Όχι."<br />
<br />
Η φωνή του προπάππου μου… έμοιαζε πάρα πολύ με τη δική μου.<br />
Το χέρι του… πάνω στο δικό μου, ήταν αρκετά ζεστό για νεκρό. Παράξενο.<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-78987782038110383802013-01-26T23:16:00.000+02:002013-01-26T23:16:40.639+02:00Το Δέντρο 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZHck6Slh7HbtyJ67Gn8nQsxPgYDRWHix1AtzvHPUZ9GhgZ4YzX9Oqp_J4E5Nr1U3jZ33blR-GaATmZxFHAS8YSrYNecE-4Ufr09GmMQqslsgUE4-QLgnrwXxILQ8sJH7BWgcTt3vozY/s1600/full+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZHck6Slh7HbtyJ67Gn8nQsxPgYDRWHix1AtzvHPUZ9GhgZ4YzX9Oqp_J4E5Nr1U3jZ33blR-GaATmZxFHAS8YSrYNecE-4Ufr09GmMQqslsgUE4-QLgnrwXxILQ8sJH7BWgcTt3vozY/s320/full+3.jpg" width="241" /></a></div>
Δεν υπήρχε αμφιβολία Τόσα χρόνια οι ιστορίες τις μητέρας μου, είχαν τελικά τις επιπτώσεις τους, γιατί τώρα έχοντας ανοίξει τα μάτια μου και αφού τσίμπησα τον εαυτό μου, τώρα έβλεπα πραγματικά τον προπαππού μου να με κοιτάζει πίσω από το παράθυρο του παιδικού μου δωματίου. Το παράθυρο που έβλεπε το Δέντρο. Το Δέντρο που είχε πάρει τον προπαππού μου. Ήταν εκπληκτικά όμοιος με τις φωτογραφίες που μου είχε δείξει η μητέρα μου. Αυτή η σκέψη με έκανε να αναρωτηθώ αν πραγματικά το είχα χάσει τελικά, καθώς αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο καλά φαινόταν να είναι ο προπαππούς μου, ο οποίος ήταν και συνονόματός μου..<br />
Αφού βεβαιώθηκε ότι τον κοιτάζω, μάλλον, και αφού το δέντρο δήλωσε και εκείνο την παρουσία του, απλώνοντας κι άλλο τις σκιές των κλαδιών του στο δωμάτιό μου, ο προπαππούς μου ξαναχτύπησε το τζάμι μου. ΤΟΚ ΤΟΚ ΤΟΚ. Στο τρίτο χτύπημα άφησε το δάχτυλό του εκεί, πάνω στο τζάμι, και με κοίταξε σαν να περίμενε κάτι να συμβεί. Σιγά- σιγά πλησίασα το δάχτυλό μου στο τζάμι. Τι θα μπορούσε να συμβεί; Ότι και να γινότανε δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ κακό. Έτσι και αλλιώς ο συνονόματος, εδώ και αρκετό καιρό, νεκρός συγγενής μου στην άλλη πλευρά του παράθυρού μου, φαινότανε μια χαρά. Αποφάσισα να ακουμπήσω το τζάμι στο ίδιο σημείο με τον προπαππού μου..<br />
Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί το παράθυρό μου ήταν ανοιχτό και το δωμάτιό μου ήταν καλυμμένο από την πρωινή υγρασία, χαρακτηριστικής εδώ στο χωριό. Αυτό όμως ήταν φυσιολογικό, μιας και κάπως είχε ανοίξει το παράθυρό μου χτες το βράδυ. Αυτό που ήταν περίεργο ήταν ότι το δωμάτιό μου είχε γεμίσει φύλλα από το Δέντρο… μόνο που τέτοια εποχή το Δέντρο δεν είχε φύλλα. Καμπανάκια χτυπούσαν στο κεφάλι μου για το ενδεχόμενο της τρέλας και αποφάσισα να τα ηρεμίσω πατώντας το εγκεφαλικό μου SNOOZE. Η μητέρα μου σίγουρα θα ήξερε κάτι παραπάνω. Τόσες φορές μου είχε πει την ιστορία για τον προπαππού μου. Μπορεί να είχε περάσει και κάποια άλλη ιστορία στην οικογένεια την οποία δεν μου την είχε πει ακόμη… Καθώς έλεγα την ιστορία στην μητέρα μου, οι εκφράσεις της αλλάζανε από φοβισμένη σε τρομοκρατημένη, παρ' όλα αυτά, έπρεπε να της τα πω. Τελειώνοντας μου έκανε μία και μοναδική ερώτηση. "Τι χρώμα είχαν τα φύλλα;" Της είπα ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο δωμάτιό μου και να δούμε, αλλά αρνήθηκε και μου είπε ότι όσο το μπορούσε, δεν θα ξαναέμπαινε ποτέ στο δωμάτιό μου… Δεν ήθελα να το συνεχίσω, ήθελα απλά να μάθω αν τελικά το σόι μας είχε κάποιο ιστορικό σχιζοφρένειας "Καφέ" της είπα. "Όπως είναι το φθινόπωρο, λίγο πριν πέσουν"<br />
Δεν έχω δει πολλές φορές την μητέρα μου να σοκάρεται. Η ζωή στο χωριό, και οι εμπειρίες τις μαζί με την γιαγιά μου, την είχαν σκληρύνει αρκετά. Ειδικά στα μεταφυσικά θέματα, οι αντοχές της ήταν πάρα πολύ καλές. Όμως τώρα, προσπαθούσα να την συνεφέρω από την πρόσφατη λιποθυμία της… Αυτά τα Χριστούγεννα γινόντουσαν όλο και πιο περίεργα…<br />
</div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-46180267064166041342012-12-03T01:45:00.001+02:002012-12-03T01:45:21.599+02:00Το Δέντρο 1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjru5f-Mo5rEt80Qun6IP_kKY3mhXDfRcTKEwyaHFyass0SQMmGOQSep4qpfgziVyqlTRAsN4jxsFgG3yD_C2lYmq5v32WIXswi9mSOLwQfLIPF-T-TkJOMg5WRt3rg6RVOgJJ4zVLU7G8/s1600/walk_10-12-2009_035_-1+copy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjru5f-Mo5rEt80Qun6IP_kKY3mhXDfRcTKEwyaHFyass0SQMmGOQSep4qpfgziVyqlTRAsN4jxsFgG3yD_C2lYmq5v32WIXswi9mSOLwQfLIPF-T-TkJOMg5WRt3rg6RVOgJJ4zVLU7G8/s400/walk_10-12-2009_035_-1+copy.jpg" width="265" /></a></div>
<span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">Ποτέ δεν πίστεψα την ιστορία για το δέντρο στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού.<br />Κάθε Χριστούγεννα η μητέρα μου συνήθιζε να μαζεύει όλους τους συγγενής μου και ο κάθε ένας είχε μια διαφορετική ιστορία για το δέντρο. Όλες όμως είχανε το ίδιο τέλος. Με τον προπαππού μου να πεθαίνει στα κλαδιά αυτού του δέντρου. Φυσικά το πως άλλαζε από θείο σε θείο ή από θεία σε θεία και κάθε φορά, στο τέλος αφού είχανε φύγει όλοι, η μητέρα μου, μου έλεγε ξανά την δική της ιστορία, θυμίζοντάς μου πάντοτε ότι είναι και η πραγματική. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν και η μόνη που μου άρεσε.<br />Ένα ήταν σίγουρο </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">όμως…</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> ότι δεν ήταν και τα πιο κατάλληλα Χριστούγεννα για ένα παιδί που μεγαλώνει, να του λένε κάθε φορά πως πέθανε ο προπαππούς του. Σίγουρα αρκετά προβλήματα που έχω τώρα να οφείλονται στο τότε, ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι ένας ψυχίατρος θα έκανε </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">πάρτι</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> μαζί μου, όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να πάω σε έναν, δεν είχα κάτι να του πω και πέρα από </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">αυτό…</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> εγώ ήξερα την πραγματική ιστορία. Η πραγματική ιστορία ήταν αυτή που μου είχε πει η μητέρα μου.<br />Εκείνη έμενε ακόμη στο σπίτι, το δέντρο υπήρχε ακόμη όταν έφυγα εγώ για να πάω στην πόλη για σπουδές και τελικά να μείνω για δουλειά. Κάτι που η μητέρα μου ποτέ δεν χώνεψε τελείως. Κάθε Χριστούγεννα γύριζα και κάθε Χριστούγεννα μου έλεγε το ίδιο πράγμα. “Δεν ήμαστε πλάσματα της πόλης </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">Τομ</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">, ποτέ δεν </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">ήμασταν</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> εδώ ανήκεις, εδώ στο αγρόκτημα, στο σπίτι σου. Στο χωριό.” Κάτι στον τρόπο που έλεγε “πλάσματα” μου κινούσε την </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">περιέργεια</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">, μαζί με άλλα αισθήματα μέσα μου τα οποία δεν μπορούσα να </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">χαρακτηρίσω…</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> το δικαιολογούσα απλώς λέγοντας ότι όλο μου το σόι ήταν τρελοί, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">γλιτώσω</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> και εγώ.<br />Έτσι λοιπόν, κάθε Χριστούγεννα γύριζα στο σπίτι μου, για να τα περάσω με την μητέρα μου και το σόι μου. Ανεξάρτητα από την ηλικία μου, που τώρα είχα περάσει πια τα 30, οι ιστορίες για το δέντρο και τον μοιραίο ρόλο που έπαιξε στο τέλος του προπάππου μου δεν σταμάτησαν. Αν μη τι άλλο, τώρα, είχαν γίνει πιο περιγραφικές. Πράγματα που μου έκρυβαν όταν ήμουν μικρός, τώρα από χρόνο σε χρόνο μου τα έλεγαν απλόχερα, και μου αποκάλυπταν κάθε φορά και καινούριες </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">ανατριχιαστικές</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"></span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">λεπτομέρειες</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">.<br />Έτσι λοιπόν, κάθε Χριστούγεννα τελείωνε το τραπέζι, έφευγαν οι συγγενείς και η μητέρα μου, μου έλεγε την δική της εκδοχή της ιστορίας. Την πραγματική ιστορία. Και έτσι και εγώ, κάθε Χριστούγεννα ξάπλωνα στο παιδικό μου κρεβάτι κοιτάζοντας τις σκιές που σχημάτιζαν τα κλαδιά του δέντρου πάνω στα φύλλα της ντουλάπας μου, λίγο πριν κοιμηθώ. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι εκείνο το βράδυ, δεν το είχα καταλάβει ή δεν ήθελα να το καταλάβω, δεν ήμουν </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">έτοιμος…</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> αλλά αυτές οι σκιές από τα κλαδιά, υπήρχαν πάντα. Μπορεί να μην είχε φεγγάρι, μπορεί να μην υπήρχε καθόλου φως, αλλά οι σκιές από τα κλαδιά ήταν εκεί. Και εκείνο το βράδυ το κατάλαβα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Έξω δεν υπήρχε κανένα φως και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, γιατί ήξερα ότι εκείνο το βράδυ δεν είχε </span><span class="googie_link" style="background-color: #f7f7f7; cursor: pointer; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;">φεγγάρι…</span><span style="background-color: #f7f7f7; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20px;"> παρ’ όλα αυτά οι σκιές των κλαδιών ήταν εκεί, στο γνώριμο μέρος τους, πάνω στα φύλλα της ντουλάπας μου, να κουνιούνται παρέα με τον άνεμο στον συνηθισμένο τους χορό.<br />Μέχρι εκείνο το βράδυ δεν ήμουν έτοιμος για πολλά πράγματα.<br />Μέχρι εκείνο το βράδυ δεν είχα νιώσει ακόμη τίποτα.<br />Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος ήταν που άκουσα να μου χτυπάει το παράθυρο. </span></div>
Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-7496793378130767332011-02-16T23:11:00.001+02:002011-02-17T02:41:58.781+02:00Black Noise - White Rain Part 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPiKeOnVEoLsDTZ1xxUfmY-7QNI1UsCWQUmulRDWaFo6JbQE9AALM5HKvV5TAgTq54cPYEtcl2S61oydrPZOUK2YeMG9cqgXMdU7qTtC0UP8AJtxI494vxY3tMd8_OUphaIt1DMKU4a_0/s1600/walk_10-12-2009_087_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPiKeOnVEoLsDTZ1xxUfmY-7QNI1UsCWQUmulRDWaFo6JbQE9AALM5HKvV5TAgTq54cPYEtcl2S61oydrPZOUK2YeMG9cqgXMdU7qTtC0UP8AJtxI494vxY3tMd8_OUphaIt1DMKU4a_0/s320/walk_10-12-2009_087_.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τόση ώρα δεν με είχανε πάρει χαμπάρι. Τόση ώρα είχαν χαθεί στη κουβέντα τους και στο τι θα με κάνουν. Τώρα όμως με προσέχανε. Τώρα εκείνη ήταν από επάνω μου και φώναζε πανικόβλητη και εκείνος χτύπαγε να του ανοίξουν με την ίδια λύσα που προσπαθούσα εγώ να λυθώ. Είδα αυτή να βγάζει μία σύριγγα και να προσπαθεί να με τρυπίσει, βλέποντας την σύριγγα άρχισα να κοπανιέμαι φμε περισσότερη λύσσα. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Τα χέρια μου ελευθερώθηκαν τελικά, τα δεσμά μου έσπασαν, παραδόθηκαν στην λύσσα μου και εκείνη ήταν ακόμη από πάνω μου. Δίχως να το καταλάβω τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από τον λαιμό της και άρχισαν να σφίγγουν με δύναμη. Εκείνος ακόμη χτυπούσε την πόρτα και ούρλιαζε να του ανοίξουν αλλά κανείς δεν ερχότανε. Χαμογελούσα... γιατί εκείνος θα ήταν ο επόμενος και γιατί μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση του πόσο αδύναμος ήταν ο λαιμός της στα χέρια μου. Πόσο εύκολα τον ένοιωθα να λυγίζει στα χέρια μου, πόσο εύκολα μπορούσα να τον σπάσω... αλλά δεν θα της έδινα αυτή την ικανοποίηση. Ένοιωθα τον χτύπο της καρδιάς της στα δάχτυλά μου, όλο και πιο γρήγορο, το αίμα που προσπαθούσε να περάσει από τις στενές φλέβες τις και να πάει στον εγκέφαλό της και εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να το κάνω πιο δύσκολο, να σφίξω περισσότερο. Έσφιξα κι άλλο... το πρόσωπό της είχε μια έκφραση απογοήτευσης, ίσως και στεναχώριας. Σταμάτησα να χαμογελάω και αφοσιώθηκα στο πρόσωπό της. Παρ’ όλο που τώρα έσφιγγα ακόμη περισσότερο, που σε λίγο θα πέθαινε είδα την απογοήτευση και την στεναχώρια να φεύγει από το πρόσωπό της, τα συνασθήματα αυτά να τα ξεπλένει μια ηρεμία, σαν το πρώτο νερό στο πρωϊνό ξύπνημα. Τώρα πια δεν μπορούσα να σταματήσω, δεν το θεωρούσα σωστό, όταν εκείνη είχε φτάσει σ’ ένα τέτοιο στάδιο. Ήμουν σίγουρος ότι κόντευε στο τέλος, ότι δεν θα άντεχε άλλο και ότι τώρα έβλεπε αυτό που λέγαν όλοι... τη ζωή της να περνάει μπροστά της. Χαλάρωσα λίγο τα χέρια μου ώστε να καθυστερήσω λίγο το πέρασμά της. Ήθελα να τα δει όλα... τις καλές και τις κακές στιγμές, τα λάθη που είχε κάνει και που με οδήγησαν εδώ σε αυτό το κρεβάτι, σε αυτή τη πράξη. Έπρεπε να τα δει όλα για να καταλάβει...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Αυτή ήταν μια περίεργη σκέψη... Είχα σχεδόν καταλήξει ότι έβλεπα ένα πολύ άσχημο όνειρο, ότι θα ξυπνούσα από λεπτό σε λεπτό και θα βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι με εκείνη δίπλα μου, να αναπνέει σταθερά και να με κοιμίζει με τον ήχο της αναπνοής της. Πριν λίγο, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι έτσι θα γινότανε και τώρα ήθελα τόσο πολύ να δώσω τέλος στη ζωή αυτής και αυτού, που τώρα είχε σωριαστεί στο πάτωμα και έκλαιγε σαν μικρό παιδί... Ποια ήταν η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο; Το μυαλό μου, μου έλεγε ότι αυτό ήταν ένα όνειρο, ότι μόλις τελείωνα μαζί της θα ξυπνούσα... η καρδιά μου όμως είχε άλλη άποψη για την πραγματικότητα... κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι δεν μου καθότανε καλά. Το μυαλό μου όμως δεν εγκατέλειπε τόσο εύκολα. Αν δεν ήταν όνειρο, τότε γιατί δεν είχε έρθει κανείς να ανοίξει την πόρτα; Στην πραγματικότητα, κάποιος θα άκουγε τις φωνές του, κάποιος θα άνοιγε την πόρτα, θα έμπαινε μέσα και θα τους έσωζε. Αλλά...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Αλλά δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο. Ήταν ένα άσχημο όνειρο και τίποτα άλλο... Γέλαγα, δυνατά, ήμουν χαρούμενος και με χαρά έσφιξα κι’ άλλο τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό της μέχρι που άκουσα ένα <i>κρακ</i>, σαν να σπάει ένα μικρό κλαδάκι και μετά απλά δεν ένοιωθα πια το αίμα να προσπαθεί να πάει στον εγκέφαλό της... δεν προσπαθούσε να πάει πουθενά πια. Την άφησα και έπεσε στο πάτωμα. Εκείνος τώρα πια από τον τρόμο του είχε σταματήσει και να κλαίει... είχε απλά λιποθυμήσει... Έλυσα και τα δεσμά από τα πόδια μου, σηκώθηκα και πήγα δίπλα του. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Μην ανησυχείς... είναι όλα ένα όνειρο, και σε λίγο που θα ξυπνήσω όλα θα είναι μια χαρά... είσαστε και οι δύο πρόσωπα της φαντασίας μου... όλα είναι ένα άσχημο όνειρο!»<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Άρχισα να γελάω πάλι...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ξάπλωσα δίπλα της, έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">... στην αρχή βλέπω όπως πάντα, μόνο το σκοτάδι. Σκοτάδι παντού, να απλώνεται και εγώ να χάνομαι μέσα του. Για λίγο υπάρχει μόνο αυτό, μετά νοιώθω τα μάτια μου να τρεμοπαίζουν μέσα στα βλέφαρα μου, διαμαρτύρονται που τα έκλεισα εκεί μέσα ενώ εκείνα θέλουν να μείνουν ανοιχτά για να ονειρευτούν, είμαι σίγουρος, όχι για να δουν τον κόσμο. Μέσα στο σκοτάδι αρχίζουν να εμφανίζονται σχήματα... τετράγωνα, πολύεδρα, κύκλοι, αλλάζουν όλα τα χρώματα και σιγά σιγά το ένα σχήμα διαδέχεται το άλλο. Οι κύκλοι γίνονται πολύεδρα, τα τετράγωνα, κύκλοι και κάθε λίγο αλλάζουν χρώματα. Μια ψυχεδέλεια χρωμάτων λαμβάνει χώρο μέσα στα κλειστά μου βλέφαρα και δυστυχώς ο μόνος που το βλέπει είμαι εγώ. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Άνοιξα τα μάτια μου. <o:p></o:p></span></span></div><span lang="EL" style="line-height: 115%;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ήμουν στο κρεβάτι μου, στο σπίτι μου. Δίπλα μου ήταν εκείνη και όλα ήταν ήρεμα, ήσυχα, όπως τα είχα αφήσει λίγο πριν. Ξαναέκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ακούσω την αναπνοή της που πάντα με νανούριζε. Όλα ήταν τόσο ήρεμα, τόσο ήσυχα... τόσο ήσυχα... δεν μπορούσες να ακούσεις τίποτα... μόνο μια ανάσα. </span></span><br />
<span lang="EL" style="line-height: 115%;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Μόνο μία.</span></span> </div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-52231814616453627002011-01-26T01:39:00.000+02:002011-01-26T01:39:47.518+02:00Black Noise - White Rain Part 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyBsXQ4QOHzPqERMfefNwuoUL507_1bIoqiYSboNffBG6eij-_ieYy_-yAeZJczWkaO_SGd76NLt6WwsAjkC0VPoSOpb7zLj3aYz8MjisPG-QUYPRT26cO9cunD84MG-LOQ2FXxx2l1cw/s1600/positive+10.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyBsXQ4QOHzPqERMfefNwuoUL507_1bIoqiYSboNffBG6eij-_ieYy_-yAeZJczWkaO_SGd76NLt6WwsAjkC0VPoSOpb7zLj3aYz8MjisPG-QUYPRT26cO9cunD84MG-LOQ2FXxx2l1cw/s320/positive+10.jpg" width="301" /></span></a></div><!--StartFragment--> <br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Η φωνή σταμάτησε, ή τουλάχιστον δεν φώναζε τώρα γιατί δεν με ενοχλούσε τόσο πια. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να ξεθαμπώσω λίγο την όρασή μου. Μπορούσα να εστιάσω μόνο στη γυναίκα και τώρα αυτή είχε φύγει από πάνω μου και δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. Κούνησα λίγο το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, όλα ήταν τόσο άσπρα... Τώρα μπορούσα να ακούσω και μια άλλη φωνή, πάλι δεν μπορούσα να διακρίνω τι ακριβώς έλεγε αλλά κατάλαβα ότι δεν ήταν η φωνή της γυναίκας, αλλά ότι ήταν αντρική φωνή. Ίσως τώρα αυτή να μιλούσε με κάποιον... Συγκεντρώθηκα όσο μπορούσα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«... είναι πια σε προχωρημένο στάδιο και ίσως θα ήταν καλύτερα.», έλεγε ο άντρας... τι θα ήταν καλύτερα; Τι ήταν σε προχωρημένο στάδιο; ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ; Ήθελα να ουρλιάξω, να σηκωθώ και να αρχίσω να φωνάζω, αλλά δεν μπορούσα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μουγκρίσω λιγάκι αν και αυτό τους τράβηξε την προσοχή.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Εχμ... Μήπως δεν τον έπιασε;», ο άντρας ρωτούσε την γυναίκα. Εκείνη ήρθε από επάνω μου και άναψε πάλι εκείνο το φως μέσα στα μάτια μου.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Όχι... μια χαρά τον έχει πιάσει. Νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε άνετα.»<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Ήθελα τόσο πολύ να μάθω σε τι θα προχωρούσανε. Βασικά, καλό θα ήταν να μου λέγανε και που βρισκόμουν κιόλας γιατί το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου... και τώρα; Τώρα ήμουν πάλι ξαπλωμένος αλλά εδώ, σ’ ένα σκληρό κρεβάτι, δεμένος με μια τρελή και έναν τρελό από επάνω μου να μιλάνε για μένα λες και είμαι κάποιο πειραματόζωο...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Πότε ήταν η τελευταία φορά;», πάλι μίλαγε αυτός.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Νομίζω προχτες... στην καθημερινή μας συνεδρία μου είπε πάλι οτι θεωρεί οτι αυτός ο κόσμος είναι ψεύτικος και ότι στην πραγματικότητα δεν τον ανησυχεί αν θα πάθει κάτι, γιατί πολύ απλά θα ξυπνήσει στον κανονικό κόσμο ότι και να πάθει.»<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Μάλιστα... και τότε τι έκανε;»<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Προσπάθησε να αυτοκτονήσει... φταίω κ εγώ... είχα αφήσει έναν χαρτοκόπτη πάνω στο γραφείο μου, απλά δεν πίστευα ότι θα έφτανε μέχρι εκεί. Το βασικό είναι ότι ζει σ’ έναν δικό του κόσμο, είναι χαμένος σε μια δική του πραγματικότητα όπου εκεί, απ’ ότι έχω καταλάβει, είναι χαρούμενος. Ίσως να θέλει να μπλοκάρει κάποια πράγματα, ίσως να είναι όντως πολύ καλύτερα εκεί... πάντως προτείνω να μείνει σε αυτή την κατάσταση μέχρι να χαλαρώσει κάπως για να μπορέσω να τον μεταφέρω με τους άλλους πάλι...»<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Συνέχισανε να μιλάνε για μένα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήταν όντως έτσι τα πράγματα; Για κάποιο λόγο αδυνατούσα να το πιστέψω. Αυτή η αθλιότητα δεν μπορούσε να είναι ο πραγματικός κόσμος. Μορφές τις φαντασίας μου, ίσως... ναι... αυτό ήταν... Κάπως ο εαυτός μου ήθελε να με κρατήσει εδώ σε αυτόν τον αρρωστημένο κόσμο και ήθελα να με κάνει να πιστέψω αυτή την εκδοχή για πραγματικότητα. Αλλά ήξερα ότι δεν είναι έτσι. Έκανα πάλι μια προσπάθεια να κουνηθώ. Με είχαν δέσει σφιχτά, αλλά ένοιωθα μια δύναμη μέσα μου. Ξανά και ξανά, σιγά σιγά, προσπάθησα να κουνήθω και είδα ότι μπορούσα να κουνηθώ και να βάλω και περισσότερη δύναμη σιγά σιγά. Έτσι ξεκίνησα να κουνιέμαι δεξιά και αριστερά. Ένοιωθα τα δεσμά μου να προσπαθούν να με κρατήσουν και μόνο αυτό, το οτι θέλανε να με κρατήσουν κάτω με έκανε να κοπανιέμαι με περισσότερη δύναμη, σε τέτοιο σημείο που έφτασα σχεδόν λυσασμένα να κοπανιέμαι... <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Τόση ώρα δεν με είχανε πάρει χαμπάρι. Τόση ώρα είχαν χαθεί στη κουβέντα τους και στο τι θα με κάνουν. Τώρα όμως με προσέχανε. Τώρα εκείνη ήταν από επάνω μου και φώναζε πανικόβλητη και εκείνος χτύπαγε να του ανοίξουν με την ίδια λύσα που προσπαθούσα εγώ να λυθώ. Είδα αυτή να βγάζει μία σύριγγα και να προσπαθεί να με τρυπίσει, βλέποντας την σύριγγα άρχισα να κοπανιέμαι με περισσότερη λύσσα. </span><o:p></o:p></span></div><!--EndFragment--> </div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-58578815477832115322010-11-13T02:06:00.002+02:002010-11-13T02:11:53.617+02:00Black Noise - White Rain part 1<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDsNLYt9hL0BvBPEcarGbczfkr3wFFTGLIXn7NzxaUuiA-nnX-o4z-7TmoNclVz22ITG_Xdi2x_-F7ndXXG-LuKkKw_fRjCsaEyTGPTDaQVlmDvW5QZjXOOnnAb2jB0scYywvhVUzhfyU/s1600/variations+of+static_11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="clear: right; float: right; font-size: small; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDsNLYt9hL0BvBPEcarGbczfkr3wFFTGLIXn7NzxaUuiA-nnX-o4z-7TmoNclVz22ITG_Xdi2x_-F7ndXXG-LuKkKw_fRjCsaEyTGPTDaQVlmDvW5QZjXOOnnAb2jB0scYywvhVUzhfyU/s320/variations+of+static_11.jpg" width="320" /></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"></span></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Kλείνω τα μάτια... στην αρχή βλέπω όπως πάντα, μόνο το σκοτάδι. Σκοτάδι παντού, να απλώνεται και εγώ να χάνομαι μέσα του. Για λίγο υπάρχει μόνο αυτό, μετά νοιώθω τα μάτια μου να τρεμοπαίζουν μέσα στα βλέφαρα μου, διαμαρτύρονται που τα έκλεισα εκεί μέσα ενώ εκείνα θέλουν να μείνουν ανοιχτά για να ονειρευτούν, είμαι σίγουρος, όχι για να δουν τον κόσμο. Μέσα στο σκοτάδι αρχίζουν να εμφανίζονται σχήματα... τετράγωνα, πολύεδρα, κύκλοι, αλλάζουν όλα τα χρώματα και σιγά σιγά το ένα σχήμα διαδέχεται το άλλο. Οι κύκλοι γίνονται πολύεδρα, τα τετράγωνα, κύκλοι και κάθε λίγο αλλάζουν χρώματα. Μια ψυχεδέλεια χρωμάτων λαμβάνει χώρο μέσα στα κλειστά μου βλέφαρα και δυστυχώς ο μόνος που το βλέπει είμαι εγώ. Πως θα μπορούσα άραγε να το δείξω και σε κάποιον άλλον; Το βλέπει άραγε και κάποιος άλλος; <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Τα σχήματα χάνονται και γίνονται απλές γραμμές, ευθείες στην αρχή και μετά καμπύλες. Αλλάζουν και αυτές χρώματα και τώρα έρχονται και φεύγουν σαν τα κύματα στην ακτή. Πολύχρωμα κύματα. Χάνεται και αυτό. Τώρα είναι το αγαπημένο μου σημείο. Έξω έχει ξεκινήσει να βρέχει, αλλά τώρα είναι η στιγμή που απολαμβάνω πραγματικά την βροχή. Τον ήχο του νερού που πέφτει με δύναμη στην άσφαλτο σαν να θέλει να την ξεριζώσει. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Το σόου πίσω από τα κλειστά μου μάτια συνεχίζεται τώρα. Βρέχει και εκεί, αλλά αργά αργά και είναι φωτεινή βροχή. Στην αρχή είναι λευκή και με κάνει να θέλω να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Το λευκό αλλάζει, δίνει και αυτό την θέση του στα άλλα χρώματα. Φώτα, χρώματα, σαν βροχή στα κλειστά μου μάτια και μετά σβήνει και αυτή. Έρχεται πάλι το σκοτάδι. Από τις άκρες των ματιών μου το σκοτάδι καταπίνει τα πάντα και καταλαβαίνω ότι σε λίγο θα κοιμάμαι. Και όμως... κι όμως, λίγο πριν το σκοτάδι να κρύψει τα πάντα ένα μικρό φως αντιστέκεται. Ένα μικρό κίτρινο φως, ίσα που φέγγει αντιστέκεται σε όλο αυτό το σκοτάδι. Αναρωτιέμαι πως μπορεί και η περιέργειά μου διώχνει το σκοτάδι και με κρατάει ξύπνιο αν και με κλειστά τα μάτια. Θέλω να δω τι είναι αυτό το κίτρινο φώς. Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός του και γιατί να θέλει να με κρατήσει ξύπνιο; Το αφήνω λοιπόν να διώξει το σκοτάδι και το παρακολουθώ τώρα να γίνεται διαρκώς και πιο φωτεινό, πιο μεγάλο, μέχρι που δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Θολώνω για λίγο, το φως έχει γίνει πια εκτυφλωτικό, τόσο που σκέφτομαι ότι αν είχα ανοιχτά τα μάτια μου θα έπρεπε να τα κλείσω... ίσως χρειαζότανε να βάλω και τα χέρια μου μπροστά. Δεν αντέχω άλλο και με ρίσκο να τα καταστρέψω όλα, την αρχή ενός υπέροχου ονείρου, ανοίγω τα μάτια μου. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι θολά φώτα. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω και να εστιάσω. Χαίρομαι γιατί δεν έχω τρελαθεί τελείως και είναι όντως φώτα μπροστά μου. Μετά όμως ανησυχώ γιατί είμαι κάπου που δεν γνωρίζω. Μου φαίνεται καινούργιο το μέρος, παρ’ όλα αυτά μια γυναίκα έχει σκύψει από πάνω μου – άρα πρέπει να είμαι ξαπλωμένος – και περνάει ένα φως από το ένα μάτι μου στο άλλο. Προσπαθώ να κοιτάξω γύρω μου, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Είναι σαν τα μάτια μου να έχουν εστιάσει μόνο πάνω στην γυναίκα. Όλα τα άλλα γύρω της είναι θολά. Συνεχίζει να περνάει αυτό το φως μπροστά από τα μάτια μου και αρχίζει να γίνεται εκνευριστικό. Δεν μπορώ να δω ούτε τι φοράει. Είναι τόσο άσπρα όλα που μόνο το πρόσωπό της μπορώ να διακρίνω. Βλέπω το στόμα της να ανοιγοκλείνει. Φαίνεται να μιλάει σε εμένα αν και στα αυτιά μου φτάνει μόνο ένα μουντός ήχος. Μου θυμίζει καλοκαίρι, όταν μικροί προσπαθούσαμε με τον φίλο μου να μιλήσουμε κάτω από το νερό στη θάλασσα και ποτέ δεν τα καταφέρναμε. Το μόνο που καταφέρναμε ήταν να πίνουμε νερό και μετά να βήχουμε και να κοπανάμε ο ένας την πλάτη του άλλου...Και εκείνη μιλάει ακόμη από πάνω μου... τουλάχιστον είχε σταματήσει να παίζει με εκείνο το σπαστικό το φως! Ακόμη όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λέει, δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάει όντως σε μένα η σε κάποιον άλλον μέσα στο δωμάτιο που δεν μπορώ να δω γιατί όλα γύρω μου είναι τόσο εκτυφλωτικά άσπρα... </span></span><o:p></o:p></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-7692693179417665882010-09-22T00:14:00.000+03:002010-09-22T00:14:37.673+03:00Things in the Attic of the Universe part 2<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-8bhGR8UkJ17tZ0-eb3RT8Ok0BL1saFJd_x-5SSIF6u9I_xDyZ-6dWDYa1IqyQFMbNEbH8So_0aCr4TlLdZkqp6Sh4dM2-1BYBdgIvV5fzPx4AeD5ETFlKG8Uk6dUPk89Qp78-m9ZpLA/s1600/Streetshots+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-8bhGR8UkJ17tZ0-eb3RT8Ok0BL1saFJd_x-5SSIF6u9I_xDyZ-6dWDYa1IqyQFMbNEbH8So_0aCr4TlLdZkqp6Sh4dM2-1BYBdgIvV5fzPx4AeD5ETFlKG8Uk6dUPk89Qp78-m9ZpLA/s320/Streetshots+3.jpg" width="320" /></span></span></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Τότε, πριν από χρόνια, όταν είχαν πρωτοέρθει εδώ για μια βόλτα είχαν πει ότι αν χρειαζότανε ποτέ να το δώσουν, θα το έφερναν εδώ. Μόνο εδώ, ίσως υπήρχε η πιθανότητα να το ξαναβρούν. Η συζήτηση αυτή κόπηκε πολύ γρήγορα, κανένας από τους δύο δεν ήθελε να το σκέφτεται. Όταν μετά από μερικά χρόνια αναγκαστήκανε να το φέρουν εδώ, εκείνη δεν ήρθε μέχρι την πλατεία. Τον περίμενε στο σταθμό γιατί δεν μπορούσε να το αποχωριστεί, σήμαινε τόσα πολλά και για τους δύο μα τα πράγματα είχαν έρθει έτσι που έπρεπε να το κάνουν. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Μέσα της, καθώς περίμενε στο σταθμό, πίστευε ότι δεν θα κατάφερνε να το δώσει. Περίμενε υπομονετικά να τον δει να γυρίζει, μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, να της λέει ότι δεν χρειάζεται να το δώσει και ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν έγινε έτσι. Μόλις τον είδε να πλησιάζει τον σταθμό με το κεφάλι σκυφτό, κατάλαβε… <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Εκείνη πέθανε λίγα χρόνια μετά. Παραδόθηκε στη στεναχώρια της και απλά παραιτήθηκε από τη ζωή και εκείνος... εκείνος, προσπάθησε να ζήσει. Μέσα από πολύ αλκοόλ, από ατελείωτη στεναχώρια και λαβύρινθους φαντασιώσεων κατάφερε να ξεφύγει και να επανέλθει στη «ζωή» μ’ ένα μοναδικό σκοπό. Να το ξαναβρεί, να το επιστρέψει σε εκείνη και μετά να ξεκουραστεί και αυτός. Έτσι, για χρόνια, τόσα που είχε ξεχάσει πια πόσα είχαν περάσει, έψαχνε και κάθε φορά που ένοιωθε ότι θα το βρει τόσο πιο μακριά ήταν. Σήμερα όμως, ένοιωθε διαφορετικά. Σήκωσε το κεφάλι του για να δει που βρίσκεται. Μάλλον είχε περπατήσει αρκετά και είχα απομακρυνθεί από την πλατεία και τον σταθμό, το δρομάκι που βρισκότανε δεν του θύμιζε κάτι. Αγχώθηκε γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να είχε χαθεί και σκοτείνιαζε σιγά σιγά… Το σκοτάδι αγκάλιαζε το στενάκι που περπατούσε και του έδινε την εντύπωση ότι έπνιγε το φως, αργά αλλά σταθερά το στενό γινότανε όλο και πιο σκοτεινό, δεν μπορούσε όμως να σταματήσει να περπατάει, κάτι τον έκανε να βάζει το ένα πόδι μετά το άλλο, με τον ίδιο μονότονο ρυθμό, σε ένα δρόμο που δεν ήξερε που κατέληγε. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Είχε σκοτεινιάσει τόσο πια που δεν μπορούσε να δει που πήγαινε... ήθελε να σταματήσει; Ίσως, κάποια στιγμή να θέλησε, τώρα το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να συνεχίσει να περπατάει. Πόση ώρα να είχε περάσει; Δεν ήξερε και… πραγματικά δεν τον ένοιαζε. Η χαρά μέσα του υπήρχε ακόμη, τώρα πιο δυνατή από ποτέ και με κάθε βήμα, άφηνε πίσω του όλες του τις αμφιβολίες. Με κάθε βήμα, άφηνε πίσω του, τους φόβους του, τα άγχη του. Με κάθε βήμα, έφτανε πιο κοντά σε κάτι. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Τώρα το έβλεπε για πρώτη φορά, τώρα τον άφηναν τα πάντα γύρω του να το δει. Ένα μικρό κίτρινο φως, κάπου στο τέλος του δρόμου, τρεμόπαιζε σαν να ήταν κερί και τον καλούσε να πάει προς τα εκεί. Το ένα πόδι ακολουθούσε το άλλο και για αρκετή ώρα συνέχισε να περπατάει, να πηγαίνει προς το φως, νοιώθοντας εγκλωβισμένος σε ένα αέναο βάδισμα... Δίψα, πείνα, κούραση, όλα αυτά είχαν χαθεί πια από πάνω του, το μόνο που είχε απομείνει ήταν ελπίδα, ελπίδα ότι στο φως θα τελείωνε το ταξίδι του. Έτσι ένοιωθε πια, ότι έκανε ένα ταξίδι... Αν και ήταν καλοκαίρι, άρχισε να κρυώνει, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τον εαυτό του αλλά το κρύο γινότανε ολοένα και πιο έντονο. Ξαφνικά, από το πουθενά άρχισε να χιονίζει και συνέχισε για αρκετό διάστημα. Του φάνηκε ότι το φως πλησίαζε και όντως έτσι ήταν. Το χιόνι σταμάτησε και ξεκίνησε μια καταιγίδα. Τον έσπρωχνε προς τα πίσω, αλλά εκείνος με πείσμα, έβαζε το ένα πόδι μετά το άλλο, έτριξε τα δόντια του και συνέχισε. Δεν είχε χάσει ούτε την ελπίδα του, ούτε την χαρά του γιατί έβλεπε το φως να έρχεται όλο και πιο κοντά. Η καταιγίδα έδωσε την σειρά της σε ένα ψιλόβροχο, και όταν πια το φως τον τύφλωνε, είδε γύρω του λουλούδια να ανθίζουν…<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Λίγο πριν ξαναγυρίσει στη σωστή εποχή, είχε φτάσει στο φως. Σταμάτησε να περπατάει σαν κάποιος να του έκλεισε ένα διακόπτη. Μπροστά του βρισκόταν το φως, εκτυφλωτικό, τόσο που του ήταν αδύνατο τώρα να διακρίνει κάτι άλλο. Έμεινε εκεί, χαμένος στο φως κάποιο διάστημα, μέχρι που αυτό εξασθένησε λιγάκι και μπόρεσε να δει μια πόρτα. Μηχανικά την άνοιξε, δεν σκεφτότανε πια, δεν υπήρχε κανένας φόβος. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Πέρασε μέσα…<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Την είδε να του χαμογελάει... Είχε απλώσει το χέρι της και του έκανε νόημα να έρθει κοντά της. Του έλεγε κάτι αλλά δεν υπήρχε ήχος. Μόνο φως που την έλουζε… Το ένα πόδι ακολουθούσε το άλλο και εκείνος πήγαινε κοντά της. Κατάφερε μέχρι και να καταλάβει τι του έλεγε... «δεν χρειάζεται να ψάχνεις άλλο...»<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Με κάθε του βήμα, βρισκόταν όλο και πιο κοντά της, μέχρι που έφτασε στην αγκαλιά της.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Η πόρτα πίσω του έκλεισε...<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Το πρωί της Κυριακής, ο πρώτος πωλητής που πήγε στην πλατεία τον βρήκε εκεί ξαπλωμένο. Ήταν χαμογελαστός και είχε τυλίξει τα χέρια γύρω του…</span></span><o:p></o:p></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-70732738264502080312010-09-21T19:28:00.001+03:002010-09-21T19:28:58.290+03:00Things in the Attic of the Universe part 1<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnAZQTcd3utw-6szFUheG4PAnZffBCEyob8WDUyTTM5Z8ukHEeW1iz4mD7ftJGVVK06cWIveYu7Eov_tSYChY0MtwbI2dHtsXhx-2iN2N4ngpEnhynd5zDACjVuPhwn_zjfm85oX6xLkQ/s1600/variations+of+static_10.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnAZQTcd3utw-6szFUheG4PAnZffBCEyob8WDUyTTM5Z8ukHEeW1iz4mD7ftJGVVK06cWIveYu7Eov_tSYChY0MtwbI2dHtsXhx-2iN2N4ngpEnhynd5zDACjVuPhwn_zjfm85oX6xLkQ/s320/variations+of+static_10.jpg" width="320" /></span></span></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Έψαχνε τα πράγματα που είχαν ρίξει οι πωλητές κάτω στην πλατεία και ο κόσμος περνούσε αδιάφορα, ασταμάτητα γύρω του. Το βλέμμα του πήγαινε πάνω κάτω στα πράγματα… παλιά παιχνίδια, νομίσματα, μετάλλια, επιγραφές μαγαζιών, διαφημίσεις ξεχασμένες στο χρόνο αλλά αυτό που έψαχνε τόσο καιρό, που είχε αναγκαστεί κάποτε να δώσει και τώρα το ζητούσε πάλι, αυτό δεν το έβλεπε πουθενά.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Οι πωλητές μεταξύ τους τον έδειχναν ο ένας στον άλλον και στους άλλους πελάτες , κρυφά, πίσω από τη πλάτη του. Τον ήξεραν πια και ήξεραν ότι κάθε Σάββατο ήταν εδώ και έψαχνε, όλοι ήλπιζαν στο ότι κάποια μέρα, κάποιος θα βρεθεί που θα έχει αυτό που ψάχνει και ένα Σάββατο θα έβλεπαν επιτέλους το πρόσωπό του να χαμογελά, να λάμπει και εκείνον να φεύγει ευτυχισμένο... μέχρι τώρα, ο κόσμος που δεν ήξερε τον προσπερνούσε και εκείνος… απλά έλπιζε.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Δεν το ήξεραν, αλλά ένοιωθε καλά… ήταν αισιόδοξος… και δεν ήταν αισιόδοξος άνθρωπος. Για κάποιο λόγο σήμερα ένοιωθε ότι κάτι θα πάει καλά. Σπάνια ένοιωθε έτσι και τις λίγες φορές που του συνέβαινε πάντα κρατούσε την χαρά μέσα του, βαθειά κρυμμένη, γιατί κάθε φορά κάτι πήγαινε στραβά στο τέλος. Είχε μάθει τόσο καιρό ότι, τίποτα δεν είναι τσάμπα στο σύμπαν, ότι ακόμη και μια μεγάλη χαρά πρέπει να ακολουθείται από μία μεγάλη θλίψη. Έτσι, για να υπάρχει ισορροπία… έτσι πίστευε και τίποτα δεν θα του άλλαζε την γνώμη. Οπότε, σήμερα ήταν χαρούμενος, αλλά επιφυλακτικός. Συνέχισε την βόλτα του όπως πάντα, με το ίδιο δρομολόγιο, τις ίδιες στάσεις σε κάθε πωλητή, πέρασε από τα ίδια στενά, είδε και ξαναείδε πράγματα τα οποία είχε δει χιλιάδες φορές στις τόσες φορές που είχε έρθει αλλά όπως πάντα, δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Κανονικά, στο τέλος της βόλτας του, απογοητευμένος έφευγε και γύριζε σπίτι, σήμερα όμως, κάτι τον κρατούσε εδώ και για κάποιο λόγο, ένοιωθε ότι έπρεπε να μείνει, έτσι συνέχισε την βόλτα του, ξαναείδε τα ίδια πράγματα, βαρέθηκε, αλλά δεν μπορούσε να φύγει. Κάθε φορά που έκανε να πάει προς τον σταθμό, γύρναγε πίσω. Του είχε καρφωθεί η ιδέα ότι κάτι θα συνέβαινε και έπρεπε να μείνει... και αυτή η χαρά... δεν είχε φύγει ακόμη. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Η ώρα πέρασε και σιγά σιγά, οι πωλητές άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους, μερικοί τον χαιρετούσαν και άλλοι τον κοιτάζανε περίεργα με ένα βλέμμα σαν να του λένε «εσύ δεν θα φύγεις;». Αν μπορούσε θα τους απαντούσε... «όχι»... κάτι τον κράταγε εδώ σήμερα και αυτή η χαρά... σκέφτηκε να περπατήσει λίγο, να ξαναπεράσει από τα ίδια στενά, να κάνει την συνηθισμένη βόλτα του μπας και έχει μείνει κανείς πίσω. Ξεκίνησε. Φεύγοντας από την πλατεία, έστριψε στο πρώτο στενό που βρήκε, δεν κοίταζε γύρω του πια, απλώς περπατούσε χαμένος στις σκέψεις του.</span></span><o:p></o:p></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-74050977596188804962010-08-06T02:57:00.000+03:002010-08-06T02:57:30.069+03:00the brides cont.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYmAXy154uYM-L459YzYYj0yhX2olr-9DQq-0UVPrU_jNdUEy8tjUYmpBaZzNJ-TcevtponYxPND7zxF8CnAtR9_cS9CNhyphenhyphenaSKwyX44YJBT2WEkHdwaYFZ8blInl_iLsjvd9WgJgVPDIg/s1600/variations+of+static_07.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYmAXy154uYM-L459YzYYj0yhX2olr-9DQq-0UVPrU_jNdUEy8tjUYmpBaZzNJ-TcevtponYxPND7zxF8CnAtR9_cS9CNhyphenhyphenaSKwyX44YJBT2WEkHdwaYFZ8blInl_iLsjvd9WgJgVPDIg/s320/variations+of+static_07.jpg" /></span></span></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Ξύπνησε πάλι μέσα στη βιτρίνα... Φαίνεται την γυρίσανε εδώ πέρα χωρίς να το καταλάβει. Ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό της, αλλά δεν άφησε τον εαυτό της να κλάψει. Τίποτα δεν είχε αλλάξει κάτω στο δρόμο, στην μικρή πλατεία όπου καθόντουσαν τα ζευγάρια, εκεί που είχε δει και το δικό της πριν από… πόσος καιρός μπορεί να είχε περάσει; Πραγματικά δεν ήξερε. Πόσο καιρό της πήρε μέχρι να ξυπνήσει; Δεν την ένοιαζε και τόσο, αυτό που την ένοιαζε ήταν ότι είχε ξαναγυρίσει στη βιτρίνα, μαζί με τις άλλες κούκλες, κάθε μια κλεισμένη στο δικό της γυάλινο κλουβί. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Τι θα έκανε τώρα; Στην αρχή σκέφτηκε να ξαναπροσπαθήσει, να περιμένει πάλι ένα ζευγάρι και τότε να προσπαθήσει να βγει πάλι από τη βιτρίνα, αλλά τώρα πια υπήρχε η αμφιβολία μέσα της. Άρχισε να σκέφτεται ότι, αφού δεν το είχαν καταφέρει οι άλλες κούκλες που ήταν τόσο καιρό εδώ, γιατί να το καταφέρει εκείνη; Ίσως η μοίρα της ήταν απλά να μείνει μέσα στη βιτρίνα, καταδικασμένη για όσο καιρό υπήρχε να κοιτάζει κάτω το δρόμο και απλά να περιμένει. Όχι να ελπίζει... τώρα είχε πείσει τον εαυτό της ότι δεν υπήρχε ελπίδα, μόνο χρόνος. Μόνο αυτό υπήρχε τώρα πια, χρόνος και ο δρόμος από κάτω. Έδιωξε από το μυαλό της κάθε σκέψη για μια πραγματική ζωή, άρχισε να πιστεύει ότι και το νυφικό που φορούσε να έπαιρναν, εκείνη δεν θα γινόταν ποτέ πραγματική, μπορεί να ήταν ένας μύθος όλη αυτή η ιστορία με το νυφικό, κάτι σαν παρηγοριά, και αργά αλλά βασανιστικά σταθερά, οι μέρες διαδεχόντουσαν η μία την άλλη, ώσπου έγιναν χρόνια, ώσπου έγιναν δέκα.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Γύρω της οι βιτρίνες άδειαζαν, οι άλλες κούκλες έφευγαν, αλλά ποτέ δεν έμαθε αν τελικά γινόντουσαν πραγματικές γυναίκες. Εκείνη έμενε πίσω όμως, έμενε σε μια βιτρίνα η οποία είχε βρωμίσει, μ’ ένα νυφικό που τώρα πια, μόνο άσπρο δεν ήταν, σ’ ένα μαγαζί που και αυτό έσβηνε. Μέχρι και στο δρόμο και στη πλατεία από κάτω της, φαινόντουσαν τα σημάδια του χρόνου που είχε περάσει. Ο δρόμος είχε σπάσει, ήταν πάντα γεμάτος σκουπίδια και τα περισσότερα παγκάκια στη πλατεία είχαν χαλάσει. Τώρα πια απλά περίμενε τη στιγμή που θα την πετάγανε, τη στιγμή που το μαγαζί θα έκλεινε τελικά και εκείνη θα κατέληγε στη γωνία του δρόμου, κάπου μαζί με διάφορα σκουπίδια. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Κάτι σε αυτή τη σκέψη δεν της άρεσε. Είχε δεχτεί ότι δεν υπήρχε ελπίδα πια, αλλά δεν μπορούσε να δεχτεί ότι υπήρχε περίπτωση να καταλήξει στα σκουπίδια. Κάτι έπρεπε να κάνει… Θυμήθηκε που κάποτε είχε βγει από τη βιτρίνα, θυμήθηκε που κάποτε είχε φτάσει μέχρι το δρόμο. Δεν μπορούσε να θυμηθεί το γιατί το είχε κάνει αλλά τώρα δεν την απασχολούσε αυτό. Τώρα για ένα πράγμα ήταν σίγουρη, ότι έπρεπε να ξαναβρεθεί εκεί κάτω. Αυτή τη φορά δεν θα γυρνούσε στη βιτρίνα. Θυμήθηκε πως είχε καταφέρει να βγει τότε και με μεγάλη προσπάθεια άρχισε και πάλι να κουνιέται μπρος, πίσω. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Στο πρόσωπό της είχε πάντα ένα φτιαχτό χαμόγελο, αλλά την ώρα που το τζάμι της βιτρίνας έσπασε, τότε, για πρώτη φορά, το χαμόγελο έγινε αληθινό. Ένοιωθε τον αέρα να σφυρίζει στα αυτιά της, φρέσκος, κρύος, να χαϊδεύει τα μάγουλά της. Ο δρόμος πλησίαζε σαν παλιός, καλός φίλος και η πλατεία ήταν σαν να τη περίμενε με ανοιχτά τα χέρια. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Δεν πόνεσε. Δεν ένιωσε τίποτα, πέρα από γαλήνη, ηρεμία και ελευθερία.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Μετά από τόσα χρόνια μέσα σε μια βιτρίνα, τώρα πια βρισκόταν στο δρόμο. Αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο τυχερή και είχε σπάσει σε κομμάτια. Τα πόδια της ήταν αρκετά μακριά από το σώμα της, τα χέρια της ήταν κοντά στη πλατεία, ενώ το σώμα της είχε πέσει πάνω στο παγκάκι. Είχε σκορπίσει… λίγο πριν δοθεί τελειωτικά στην απόλυτη ηρεμία είδε δύο ανθρώπους να την πλησιάζουν, για κάποιο λόγο της φάνηκαν γνωστοί…<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Την ξύπνησε μια φωνή. Μια κοπέλα ήταν από πάνω της και της φώναζε. Έπρεπε να ετοιμαστεί για κάτι. Το μυαλό της ήταν μπερδεμένο και δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί, αλλά ένοιωθε λες και είχε πέσει από ένα κτήριο. Συχνά έβλεπε ότι πετούσε, αλλά ποτέ να πέφτει. Είχε ένα περίεργο συναίσθημα… κλεισούρας και απομόνωσης. Την πονούσαν τα πόδια της και τα χέρια της. Προσπάθησε να τα κουνήσει και την πόνεσαν ακόμη περισσότερο. Ξαναέκανε μια προσπάθεια, ο πόνος ήταν λιγότερος αυτή τη φορά. Κατάφερε να σηκωθεί και καθώς περνούσε από τον καθρέφτη του δωματίου της είδε ότι χαμογελούσε.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Έβγαλε την άσπρη νυχτικιά της και πήγε να ετοιμαστεί… για τη ζωή της.</span></span><o:p></o:p></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-24844948171629464002010-08-04T16:04:00.000+03:002010-08-04T16:04:09.144+03:00the brides<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7VJJVsT9Cucw5tPFgjI2pa4Qtl5O7zSTG-VXupQ197rzxnAQzZKLEjtEwCTsaNrI0Wb9DEXkZHhU2jpLos4tEcJdvHK2AQd-SIzK6p0hx9rPJxbD3hTcmMXkGmt82UpYW8ZyQk0w4u4Q/s1600/Streetshots+4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7VJJVsT9Cucw5tPFgjI2pa4Qtl5O7zSTG-VXupQ197rzxnAQzZKLEjtEwCTsaNrI0Wb9DEXkZHhU2jpLos4tEcJdvHK2AQd-SIzK6p0hx9rPJxbD3hTcmMXkGmt82UpYW8ZyQk0w4u4Q/s320/Streetshots+4.jpg" /></span></span></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Περιμένανε... ακίνητες και αμίλητες εκεί, στημένες, καταδικασμένες να κοιτάζουν όλο αυτό τον κόσμο να περνάει κάτω από τα πόδια τους. Εκείνες έπρεπε να περιμένουν όμως για κάποιον που θα έρθει να πάρει τα ρούχα τους και μαζί την μια τους ευκαιρία να γίνουν ανθρώπινες γυναίκες και όχι σκιερές κούκλες πίσω από βιτρίνες. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Είχε περάσει πια καιρός όμως από την τελευταία φορά που ήρθε κάποιος να ψωνίσει, και τώρα απλά έβλεπαν τον κόσμο να περνάει από κάτω, αδιάκοπα… Ένα βράδυ, εκείνη είδε ένα ζευγάρι. Εκείνη ήταν μόνο λίγο καιρό εδώ και ακόμη είχε ελπίδα. Όταν είδε το ζευγάρι να κάθεται στη πλατεία, σκέφτηκε «Να, μπορεί να της κάνει πρόταση τώρα και να χρειάζεται νυφικό...», κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, αφού μετά από λίγο απλά συνεχίσανε τη βόλτα τους. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Μετά από εκείνο το βράδυ, τους ξαναείδε και άλλες φορές, και κάθε φορά περίμενε την πρόταση, περίμενε το επόμενο πρωί που θα έμπαιναν στο μαγαζί, θα την κοίταζαν και θα διάλεγαν το δικό της νυφικό. Όμως κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ. Δεν σταμάτησε να ελπίζει και κοίταζε ακόμη έξω από τη βιτρίνα, κάτω στη πλατεία για το ζευγάρι όμως μετά από καιρό δεν το ξαναείδε. Υπήρξαν άλλα ζευγάρια, και κάθε φορά η ίδια ελπίδα, η ίδια προσμονή. Οι μήνες, έγιναν χρόνια μα η ελπίδα της δεν χάθηκε ποτέ. Τα χρόνια περνάγανε και περνάγανε, μερικές άλλες έφυγαν από τις βιτρίνες, εκείνη όμως έμενε εκεί. Το κάποτε, κάτασπρο νυφικό της είχε γίνει κίτρινο και μαύρο σε μερικά σημεία. Μια θλίψη την έπιασε και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα έχανε και περισσότερο την ελπίδα της. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Ένα βράδυ είδε πάλι το ζευγάρι μετά από χρόνια. Είχανε μεγαλώσει και οι δύο αρκετά, αλλά δεν φαινόντουσαν πια σαν ζευγάρι. Μέσα στην απόγνωσή της, μέσα στη θλίψη της προσπάθησε να κουνηθεί. Στην αρχή δεν τα κατάφερα αλλά μετά από λίγο κατάφερε να κουνήσει λίγο το χέρι της. Δεν άντεχε άλλο εδώ μέσα, σε αυτό το κουτί της βιτρίνας, έπρεπε να φύγει και να πάει κάτω σε αυτούς που ανήκει. Ήταν η σειρά της πια και περίμενε χρόνια γι’ αυτό και το ζευγάρι δεν θα καθόταν για πολύ ακόμη, οπότε, έπρεπε να κάνει γρήγορα. <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Κατάφερε να κουνήσει και το άλλο χέρι της. Δεν έβρισκε κάποιο τρόπο να ανοίξει πίσω της το κουτί και έτσι άρχισε να κουνιέται πέρα δώθε μέσα στη βιτρίνα για να σπάσει με το βάρος της το κουτί και να μπορέσει να φύγει. Χτυπούσε μία στη βιτρίνα, μία στο κουτί. Μία στη βιτρίνα, μία στο κουτί... μία στη βιτρίνα…<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Ακόμη και τώρα, κανείς δεν ξέρει πως μια κούκλα βρέθηκε από μια βιτρίνα, στο δρόμο, στη πλατεία... ούτε πως το χέρι της βρέθηκε να ακουμπάει στο παγκάκι που καθόταν το ζευγάρι.… </span></span><o:p></o:p></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-16907218927538469382010-07-03T19:29:00.000+03:002010-07-03T19:29:49.899+03:00Raindrops<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA1Czu8zlcYXLjVvFItYmtHWsvMjU3KhNa4Jribszkexy-kx8_Bspy-1PvOlaqBIO4v0Qcx-tsxMgg7EPBNEUZSZeA7xA-jsPvzDhfqXCArGIQ1c2cYcIjuj9Kt_swrvgvz8veKPY6rrI/s1600/variations+of+static_05.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA1Czu8zlcYXLjVvFItYmtHWsvMjU3KhNa4Jribszkexy-kx8_Bspy-1PvOlaqBIO4v0Qcx-tsxMgg7EPBNEUZSZeA7xA-jsPvzDhfqXCArGIQ1c2cYcIjuj9Kt_swrvgvz8veKPY6rrI/s320/variations+of+static_05.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πότε ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος; Έχω ξεχάσει και δεν με αφήνουν να δω και αυτές οι σταγόνες βροχής που καλύπτουν την ζωή μου. Δεν θυμάμαι πια την γεύση της ευτυχίας, δεν θυμάμαι πια, πως είναι να ξυπνάς και η πρώτη σου σκέψη να είναι χαρούμενη. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Έχω κουραστεί, τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά, και καθώς όλα γύρω μου προχωράνε εγώ να μένω στάσιμος με τις ίδιες επιλογές μπροστά μου... πάντα...</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Τουλάχιστον, μπορώ να σκέφτομαι οτι τίποτα δεν αλλάζει, ότι υπάρχει μια σταθερότητα στη ζωή μου... ίσως αυτός να είναι ένας λόγος για να είμαι ευτυχισμένος. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Και είναι περίεργο πράγμα η ευτυχία γιατί όταν την έχεις δεν την εκτιμάς, νομίζεις οτι θα είναι για πάντα και μέσα στην ευτυχία κάνεις τις πιο λάθος επιλογές και βρίσκεσαι στα ίδια πάλι. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Όλα αυτά είναι λάθος, δεν έπρεπε να ήμουν εδώ. Θέλω να πάω λίγο πίσω αν γίνεται, όταν οι σταγόνες δεν κάλυπταν την ζωή μου.</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Οπότε, μπορώ να πάω λίγο πίσω; </span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-74346492882006411492010-06-30T23:37:00.001+03:002010-06-30T23:38:37.433+03:00Street Lights... then and now<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw0FU-57pM7G2AsSI7kd_d_IOGNDKZMRumz8-ZdjCq6mI3GUwRTTOjcMyCgYGoGNsSvnOum8UO76ertimPfXlN9RWprv6hjpKqyv08OojYztXHzxEolsP-SzRU4TYfXEe3Xi_QmB48Kf4/s1600/variations+of+static_04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw0FU-57pM7G2AsSI7kd_d_IOGNDKZMRumz8-ZdjCq6mI3GUwRTTOjcMyCgYGoGNsSvnOum8UO76ertimPfXlN9RWprv6hjpKqyv08OojYztXHzxEolsP-SzRU4TYfXEe3Xi_QmB48Kf4/s320/variations+of+static_04.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="MsoNoSpacing"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Όταν η λαχτάρα γίνεται πόνος, πως μπορείς να συνεχίσεις; <o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πως, όταν έχεις πέσει να βρεις δύναμη να σηκωθείς;<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Δίχως ελπίδα, σ’ ένα δρόμο σκοτεινό και ατελείωτο, κάθε μέρα σου να είναι το ίδιο μουντή και ίδια. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κόσμος γύρω σου να σου θυμίζει συνέχεια και συνέχεια, αυτό που εσύ... όχι ‘θέλεις να ξεχάσεις’ – γιατί δεν θες, αλλά αυτό που προσπαθείς να μη θυμάσαι γιατί πονάς.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πως συνεχίζεις κάθε μέρα, πως προχωράς;<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πως ζεις χωρίς ελπίδα πια και πως μπορείς να αντέξεις να το ζεις ξανά και ξανά;<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Ίσως αυτή να είναι η μοίρα σου, να είσαι περιπλανώμενος σε τέτοιες καταστάσεις, να είσαι σ’ ένα δρόμο κυκλικό, ο οποίος σε φέρνει συνέχεια στα ίδια και στα ίδια. Δίπλα σου, βλέπεις τη ‘ζωή’ σου να περνάει και να χάνεται στα χέρια άλλων, μέρα με τη μέρα… αλλά… αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><b><i>Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα</i></b>... χάθηκε στα στενά.</span></span><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></span></div><div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Μείνε με τα αισθήματα σου. Να είσαι χαρούμενος που έχεις και αυτά...</span></span></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-55161753972507660662010-06-26T02:28:00.002+03:002010-06-26T02:51:17.555+03:00Lost for Words<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl7tcvdQ4yIlrXlacE0_n61rKFDyTNemb6KVXmlgUkFz-k9ogRbHX_siK_Xsy4bs5acCumbC45USh7mRhqwp4SAY20H04kos2jTJnDc59Oc9zy2TXS7LrQ_cGnH3uhpB8S_Tr_7YVliq0/s1600/variations+of+static_03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl7tcvdQ4yIlrXlacE0_n61rKFDyTNemb6KVXmlgUkFz-k9ogRbHX_siK_Xsy4bs5acCumbC45USh7mRhqwp4SAY20H04kos2jTJnDc59Oc9zy2TXS7LrQ_cGnH3uhpB8S_Tr_7YVliq0/s320/variations+of+static_03.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Όσο και να προσπάθησα δεν μου ερχόταν κάτι να γράψω που να ταιριάζει με τη φωτογραφία. Μου φαινόντουσαν όλα κοινότυπα και βαρετά. Σε μια ελπίδα να υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον, τα λόγια των Modest Mouse... </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-family: verdana; font-size: 12px;"><i>We have one chance. </i></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-family: verdana; font-size: 12px;"><i>One chance to get everything right. </i></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-family: verdana; font-size: 12px;"><i>We have one chance, one chance. </i></span></div><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; color: sienna; font-family: verdana; font-size: 12px;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; color: sienna; font-family: verdana; font-size: 12px;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; color: sienna; font-family: verdana; font-size: 12px;"><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>And if we're lucky we might. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i><br />
</i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>My friends, my habits, my family, </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>they mean so much to me. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I just don't think that it's right. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I've seen so many ships sail in, </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>just to head back out again and go off sinking. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i><br />
</i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I'm just a box in a cage. I'm just a box in a cage. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I'm just a box, just a box in a cage. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I'm just a box, just a box in a cage. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I'm just a box, just a box in a cage. </i></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><i>I'm just a box in a cage.</i></span> </div></span></span></span><br />
<div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-size: 12px;"><i><br />
</i></span></span></span></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-17391599653446727512010-06-13T02:29:00.001+03:002010-06-13T02:29:34.037+03:00Home-...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjru1sgKOV31SC_E2ieSaQc6_lVlfuOLu1etYS63A5m8pZMp-9k7YXe9MuW_UpLGr7IJcawFLjM1qvbNESmfMr1669pHooamCtynqegmaCevXoP9T-eYnxCdpLs_Mn08FD1HinpzAB4X6c/s1600/variations+of+static_01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjru1sgKOV31SC_E2ieSaQc6_lVlfuOLu1etYS63A5m8pZMp-9k7YXe9MuW_UpLGr7IJcawFLjM1qvbNESmfMr1669pHooamCtynqegmaCevXoP9T-eYnxCdpLs_Mn08FD1HinpzAB4X6c/s320/variations+of+static_01.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Ένα ανοιχτό σπίτι...</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Είναι σαν να δίχνει τα εσώψυχά του στον κόσμο, σαν να θέλει να προκαλέσει, να σε κάνει να γυρίσεις να κοιτάξεις τα δωμάτιά του, δωμάτια που κάποτε ζούσαν κάποιοι. Τώρα απλά, στέκεται μόνο, ανάμεσα σε άλλα που δεν του δίνουν σημασία, γιατί εκείνα έχουν όλους τους τοίχους τους. Γιατί λοιπόν να κοιτάξουν ένα που του λείπουν κάποιοι τοίχοι; </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι, που περνάνε από δίπλα και δεν δίνουν κάμια σημασία; Δεν θέλουν ή απλά δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να δει κάτι τέτοιο και απλά προσπερνάνε... </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Και όμως έχει τόσα να πει, το οτι είναι ακόμη εκεί είναι μια κουβέντα από μόνη της. Το οτι περιμένει υπομονετικά να βρει την θέση του στο σύμπαν, να καταλάβει, όχι το γιατί, τουλάχιστον όχι το Μεγάλο Γιατί, αλλά το "γιατί σ' εκείνο";</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><i>Σε αυτούς που γυρίζουν... </i></span></span></div>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-34111099989317636542010-05-05T18:46:00.001+03:002010-05-05T18:47:09.461+03:00look carefully cont.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6RNu6Xx_XpvNSfSD4TNMYywHVqMYwaCqGUoRSo_X0wbwCagHPP8Vkwg-f9Tay-9Ir1B8JQK7BOcXSNTNb4Hk9ZLv_O0a9mh65HA0IlQaKm4HU9ca2OJ9JA3XkBLEy8hvNAulbd14pm0g/s1600/walk_10-10-2009_001_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6RNu6Xx_XpvNSfSD4TNMYywHVqMYwaCqGUoRSo_X0wbwCagHPP8Vkwg-f9Tay-9Ir1B8JQK7BOcXSNTNb4Hk9ZLv_O0a9mh65HA0IlQaKm4HU9ca2OJ9JA3XkBLEy8hvNAulbd14pm0g/s320/walk_10-10-2009_001_.jpg" width="212" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Και γιατί να μην βασανίζεται; Όλοι βασανιζόμαστε, οι φίλοι μου, η φίλη μου, οι σημερινοί, οι αυριανοί και όλοι όσοι είναι σε μια σειρά για να πάρουν θέση και εκείνοι και να μπορούνε να πούνε "βασανίζομαι". Δεν είναι έτσι;</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">basanizomai.blogspot.com για όποιον θέλει να ακολουθήσει κάποιον που μέσα από διαφορετικές εκφράσεις βασανίζεται. Ας με συγχωρέσουν για την "διαφήμιση" αλλά συμπάσχω! </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Βασανίζομαι, για όλα αυτά που περιμένω και ποτέ δεν έρχονται, για μια ιδέα που ποτέ δεν παίρνει μια στερεά μορφή, βασανίζομαι γιατί είμαι σαν και άλλους, αθεράπευτος ονειροπόλος και δεν πρόκειται να σταματήσω να είμαι. Δεν βασανίζομαι μόνος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και είναι και μια, κάποια παρηγοριά. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Τα υπόλοιπα στο επόμενο "βασανίζομαι". </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πρέπει να φύγω γιατί θα αργήσω... βασανίζομαι και γι' αυτό.</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πριν το ξεχάσω, το συγκεκριμένο δεν θυμάμαι που το είχα βρει, πάει καιρός από τότε που το τράβηξα, κοντεύει χρόνος. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Και τι χρόνος... ε λοιπόν, επειδή εμένα μου τελειώνει... ίσως αργότερα, ή αύριο...</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-69722114172852764782010-04-28T13:28:00.001+03:002010-04-28T13:29:47.624+03:00look carefully cont.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPxRxaUMrg_Tv3AbeE85i_X7oaI3eXQ34pTeOQPEIEhjv5Icyvg2pmd1Of5H-j-83ucVKJquU7IpWwwJD1yhJB-JnwoxUzeqx7dyZ2VZ9aERcQpqoKrkR8TaH09mNRSplAO44UWlojZVQ/s1600/mail.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPxRxaUMrg_Tv3AbeE85i_X7oaI3eXQ34pTeOQPEIEhjv5Icyvg2pmd1Of5H-j-83ucVKJquU7IpWwwJD1yhJB-JnwoxUzeqx7dyZ2VZ9aERcQpqoKrkR8TaH09mNRSplAO44UWlojZVQ/s320/mail.jpg" width="320" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Ακόμη ένα "βασανίζομαι". Το συγκεκριμένο το πέτυχα στο Γκάζι. Το που, δεν το λέω... όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ψάξει, έτσι για να έχει και σασπένς η έξοδος στο Γκάζι. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Μπορώ να πω ότι είναι ύπουλα γραμμένο, γιατί ο συγκεκριμένος τοίχος ήταν γεμάτος graffiti και το πέτυχα καθώς έβγαινα από το αμάξι. Η ποιότητα της φωτογραφίας είναι λίγο χάλια γιατί είναι από το κινητό :)</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Τέλος πάντων, προχτές μου είπε μια φίλη (thanks) ότι βρήκε και άλλο ένα στο μετρό στο Πανεπιστήμιο (καλά δεν θυμάμαι;) Σύντομαι θα πάω και από εκεί. Άντε, μέχρι τότε "βασανίζομαι".</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-17210203801286152872010-04-26T16:48:00.000+03:002010-04-26T16:48:58.769+03:003 goods<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6fToTBNLg4T2iPIWRJbigeYKsOhp3LPl32NT3IMPeg112lYiQfQ5I4gnTbBBU0O4u5LMEjbyuXHRgTSvah9qQdaOtY-q9WVMTpAbIHWp7j8IZaMZ4OB8jlVcWJb8-vvjMAu49P1UFz5c/s1600/Live@Trikala_052.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6fToTBNLg4T2iPIWRJbigeYKsOhp3LPl32NT3IMPeg112lYiQfQ5I4gnTbBBU0O4u5LMEjbyuXHRgTSvah9qQdaOtY-q9WVMTpAbIHWp7j8IZaMZ4OB8jlVcWJb8-vvjMAu49P1UFz5c/s320/Live@Trikala_052.jpg" width="212" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Το σ/κ που πέρασε πήγαμε Τρίκαλα για ένα live. Όμορφα τα Τρίκαλα, όμορφος και ο κόσμος. Στη φωτογραφία, ένα τραπεζάκι από το μαγαζί που παίξαμε. Μου άρεσε ιδιαίτερα και δεν ήταν το μόνο που ήταν από παλιά ραπτομηχανή, υπήρχε ακόμη ένα το οποίο ήταν και σκακιέρα από πάνω, έτσι για να περνάει η ώρα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκεί και ελπίζω να ξανά ανεβούμε σύντομα!</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-6212823755492334262010-04-26T16:32:00.002+03:002010-04-26T16:34:23.970+03:00look carefully cont.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIec2eCqNKqMmd-vEQ9AcEOEErsLZF08i0evkU5dfEUb9V-ZV4L_TgsP1cdpWMkc8uhrBHADcZw4_PAtMM64Uk4hfdR-bCaK91ZjhMIjhubVlXzrGsH0TYVl42pduunYPH87nAQdNsUj0/s1600/DSC04635.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIec2eCqNKqMmd-vEQ9AcEOEErsLZF08i0evkU5dfEUb9V-ZV4L_TgsP1cdpWMkc8uhrBHADcZw4_PAtMM64Uk4hfdR-bCaK91ZjhMIjhubVlXzrGsH0TYVl42pduunYPH87nAQdNsUj0/s320/DSC04635.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Ένα από τα πρώτα "βασανίζομαι" που είχα βρει... τώρα πια δεν υπάρχει, μιας και δεν υπάρχει η τράπεζα και το atm. Ήταν στο Μοναστηράκι, στην Ερμού, δίπλα στα Applebees, που και αυτά φυσικά δεν υπάρχουν! </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> Περίεργο πόσα πράγματα εκεί πέρα δεν υπάρχουν πια, υλικά και μη. Αλλιώς ήμουν όταν τράβηξα την φωτογραφία, αλλιώς τώρα, πολύ διαφορετικές καταστάσεις μέσα σε ένα χρόνο μόνο. Γι' αυτό είναι ωραία η φωτογραφία... η συγκεκριμένη, πέρα οτι είναι η πρώτη φορά που είδα το "βασανίζομαι" και από τότε άρχισα με μια φίλη να προσέχουμε περισσότερο για να τα δούμε γραμμένα, μου θυμίζει και το πως ήταν η ζωή μου τότε. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">βασανίζομαι</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">:)</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-8388629691959369042010-04-23T16:19:00.000+03:002010-04-23T16:19:12.918+03:00look carefully<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJf3HJHXc6Me6SdQBdNnoxOCjcWTkoQErLm-ZCjWOacYuvnWIsvP6xojtCKIGvoUIY1LC7nD0ac_LYtBd3SBUT86t-Rps45K8R5nPXkC5jldH_q-mH900o86ZmEBSODOJ2BE6oRlwyFyA/s1600/Stock_094.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="135" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJf3HJHXc6Me6SdQBdNnoxOCjcWTkoQErLm-ZCjWOacYuvnWIsvP6xojtCKIGvoUIY1LC7nD0ac_LYtBd3SBUT86t-Rps45K8R5nPXkC5jldH_q-mH900o86ZmEBSODOJ2BE6oRlwyFyA/s200/Stock_094.jpg" width="200" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Κάποιος λοιπόν, πρέπει να βασανίζεται πραγματικά στην Αθήνα... Αν κοιτάξεις προσεκτικά θα το δεις γραμμένο στους τοίχους... το λέει ο άνθρωπος... και γω μαζί του! Αν και στη συγκεκριμένη φωτογραφία δεν είναι το αυθεντικό βασανίζομαι... ε... δν βαριέσαι, αφού αυτό είχα πρόχειρο για να κάνω post τι να κάνουμε; Με τον καιρό και οι υπόλοιπες από τον "βασανίζομαι".</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-62408230996197316702010-04-05T11:53:00.002+03:002010-04-23T12:21:55.450+03:00Streetshots<span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; color: #454545; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; line-height: 19px;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Life is far too important a thing ever to talk seriously about.</span></span></i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> - Oscar Wilde</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #454545; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-size: 17px; line-height: 19px;"><br />
</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWPwRFWupP5Drbb8De2vpcO0LpzxWGplRrmSM1muWnrAHWS532vooNW1mXfdXdno6ncFMPNAL2ZYfBmecmG6hu5BgDlB6hi0lazChcY-CGKgToTmWrGb6mbVmhgQT9ciFtmRQeK_K4F-Q/s1600/Stock_091.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWPwRFWupP5Drbb8De2vpcO0LpzxWGplRrmSM1muWnrAHWS532vooNW1mXfdXdno6ncFMPNAL2ZYfBmecmG6hu5BgDlB6hi0lazChcY-CGKgToTmWrGb6mbVmhgQT9ciFtmRQeK_K4F-Q/s320/Stock_091.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="color: #454545; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-size: 17px; line-height: 19px;"><br />
</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBwaKK53Y9-LzagGWezeE2g4Ku0EajTal-zLKC7635JqZPPwzp5I1_3ivvNJrAQQEiWjPOhK9Duey1xZVU1ejqM9o5s6wgslRoHcZsNbPulfwSsMiXwCB2cM1eb7rSg38dYjUJYZqveGY/s1600/Stock_084.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBwaKK53Y9-LzagGWezeE2g4Ku0EajTal-zLKC7635JqZPPwzp5I1_3ivvNJrAQQEiWjPOhK9Duey1xZVU1ejqM9o5s6wgslRoHcZsNbPulfwSsMiXwCB2cM1eb7rSg38dYjUJYZqveGY/s320/Stock_084.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="color: #454545; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-size: 17px; line-height: 19px;"><br />
</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqn-JkOLwfi_FOPwU-EJw8Oz_HTHlPmJ66dlW9kyBeKQgquLCC_2xlDohDLXCMm94eEDcg0Kzobi78NTVJt6-g5VfVKST1C8vV45-DMaJBndnqYOzDi7vabpVYfzKXi-2qzxqQxEJ7vts/s1600/Stock_089.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqn-JkOLwfi_FOPwU-EJw8Oz_HTHlPmJ66dlW9kyBeKQgquLCC_2xlDohDLXCMm94eEDcg0Kzobi78NTVJt6-g5VfVKST1C8vV45-DMaJBndnqYOzDi7vabpVYfzKXi-2qzxqQxEJ7vts/s320/Stock_089.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4IFXhzAWcAkbrcylRAnIcbx2mA28XNCikDR3oWOAYqNQ9ONWxmvxhlsZhtRGeRlhTfrEOttDmrc_sJCdQyKZUftzHn2bpxen1BwF1Dp_ufLteD1WlwumjFA3eIX2w4Lc6Lg__1jdbhME/s1600/Stock_092.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4IFXhzAWcAkbrcylRAnIcbx2mA28XNCikDR3oWOAYqNQ9ONWxmvxhlsZhtRGeRlhTfrEOttDmrc_sJCdQyKZUftzHn2bpxen1BwF1Dp_ufLteD1WlwumjFA3eIX2w4Lc6Lg__1jdbhME/s320/Stock_092.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLbLQ-eTwF5guuDykdBzcO4EY7GXLnZVk3_DgKxmWz4HrwzL7InhlcS8yVv2UuOCtVrvK7iYhsoabEk3SynAiREVlhpmcBfW6ZgYe9-4eHi-vq5DEKoGgFHGpYyb12_4JD49bKDjbcbFI/s1600/Stock_093.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLbLQ-eTwF5guuDykdBzcO4EY7GXLnZVk3_DgKxmWz4HrwzL7InhlcS8yVv2UuOCtVrvK7iYhsoabEk3SynAiREVlhpmcBfW6ZgYe9-4eHi-vq5DEKoGgFHGpYyb12_4JD49bKDjbcbFI/s320/Stock_093.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijmDfhZOZ4bOFcAh8mK744ATiVcLjivawbEX-9wFY4zwJmSx0HVDl7uaHTKo4jsoRO7UUOTO7pG1EF-DvL6lEZpSCH2tIsdgnUXoSb87Z6fiP15iIoOERjx5Ac3fBMQNAq0RoYy5wllNM/s1600/Stock_106.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijmDfhZOZ4bOFcAh8mK744ATiVcLjivawbEX-9wFY4zwJmSx0HVDl7uaHTKo4jsoRO7UUOTO7pG1EF-DvL6lEZpSCH2tIsdgnUXoSb87Z6fiP15iIoOERjx5Ac3fBMQNAq0RoYy5wllNM/s320/Stock_106.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8QnchEi2-t1FgSnMfzV0A-aruw3tf5XuHVl5dGKyRSN7R30htD0zqHOw2TSoLUrW018ZBJ2kE04XOj9ZU7vfvDuTbn3iWGfWa5wRzTj7LqP_OWEhCHt4xe5DR_7bvzBgNqoQ6UIV5Xas/s1600/Various_015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8QnchEi2-t1FgSnMfzV0A-aruw3tf5XuHVl5dGKyRSN7R30htD0zqHOw2TSoLUrW018ZBJ2kE04XOj9ZU7vfvDuTbn3iWGfWa5wRzTj7LqP_OWEhCHt4xe5DR_7bvzBgNqoQ6UIV5Xas/s320/Various_015.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSMVVdJJbSBz1VVwKu8B_J1YfNtBNtXJHAaDbcIDdAC6Plp9zLZGR82ey6f0n5xuRvwsJ915AtPXCuhYDMYbmWhKdkSXfL6sIKiyLsBKAy1Z4h3B7soM2Pd1xkK8UVeeOf7GpyV3JfBUI/s1600/Various_044.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSMVVdJJbSBz1VVwKu8B_J1YfNtBNtXJHAaDbcIDdAC6Plp9zLZGR82ey6f0n5xuRvwsJ915AtPXCuhYDMYbmWhKdkSXfL6sIKiyLsBKAy1Z4h3B7soM2Pd1xkK8UVeeOf7GpyV3JfBUI/s320/Various_044.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinJh0I-Um0wW0W-dhMal7FdLdUEXYS6iwEpgjODpnHwQ041aWSjUjb0QdFkAWozI-WM1mjvGMFY7LtjHIcJAWZ8E1pWTercr_MJnAtzawGDQQKG2yWYR0dsbigz9HM1pzlt4gD_KobJqo/s1600/Various_048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinJh0I-Um0wW0W-dhMal7FdLdUEXYS6iwEpgjODpnHwQ041aWSjUjb0QdFkAWozI-WM1mjvGMFY7LtjHIcJAWZ8E1pWTercr_MJnAtzawGDQQKG2yWYR0dsbigz9HM1pzlt4gD_KobJqo/s320/Various_048.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="color: #454545; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 2px; -webkit-border-vertical-spacing: 2px; font-size: 17px; line-height: 19px;"><br />
</span></span>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2618533786011008072.post-42465360917580898692010-02-01T12:12:00.003+02:002010-04-23T12:22:44.757+03:00<div class="" style="clear: both; text-align: left;"><div style="text-align: right;">Aesthetics of Decay part 3</div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjmFh-vgBFKYdCuBV9G4hGBnMhfAauZJ2PGaoRiDeTpO41lpqkQqoNaJK3LP6ehjD2PI2L6f2sS0tX7TVlKZ8_yMgFA3aPBst_KxjA0RmNeaFZcYQqN_axtjsb10YEhK9xrR4xn7OQWxw/s1600-h/walk_10-12-2009_069_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjmFh-vgBFKYdCuBV9G4hGBnMhfAauZJ2PGaoRiDeTpO41lpqkQqoNaJK3LP6ehjD2PI2L6f2sS0tX7TVlKZ8_yMgFA3aPBst_KxjA0RmNeaFZcYQqN_axtjsb10YEhK9xrR4xn7OQWxw/s320/walk_10-12-2009_069_-1.jpg" /></a></div><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'MS Shell Dlg'; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'MS Shell Dlg'; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'MS Shell Dlg'; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br />
</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-XTxIMsH2LiLVSh9to_YPHGYcP809IRCqdtuEVKE94r6NC-N_3HBh8vq2JLTF1vkt96ugH1eLd5nkAK3ZGn4R90T8_w0pLsVUkhMCbA4YVTcwP97zj1lg5LPVk9OOPMC9XQQorrFsVxU/s1600-h/walk_10-12-2009_043_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-XTxIMsH2LiLVSh9to_YPHGYcP809IRCqdtuEVKE94r6NC-N_3HBh8vq2JLTF1vkt96ugH1eLd5nkAK3ZGn4R90T8_w0pLsVUkhMCbA4YVTcwP97zj1lg5LPVk9OOPMC9XQQorrFsVxU/s320/walk_10-12-2009_043_-1.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7Ica9Whj_hqXUq4pAQt7h8_TqYfx8iWAnPaXZjhaSYQmTUZr-S0c9LZmQ2jcjJBKC562r1t0gD9whRK6EaZEA411W4wXpw6FwSdzpYwiufueV5Adt4OVCNvM-7Yi9I3LhtAzhp3WFoE8/s1600-h/walk_10-12-2009_068_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7Ica9Whj_hqXUq4pAQt7h8_TqYfx8iWAnPaXZjhaSYQmTUZr-S0c9LZmQ2jcjJBKC562r1t0gD9whRK6EaZEA411W4wXpw6FwSdzpYwiufueV5Adt4OVCNvM-7Yi9I3LhtAzhp3WFoE8/s320/walk_10-12-2009_068_-1.jpg" width="212" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dODlq0hA5UFKHbrOn6MucNr7qzNQrFdmaHpufAtJ1da_rAML1ao4RGux9AK0dmc8L69ntVaNGkx7xqlJFR_MC8rCIaMjLiv1ru7Wts2a4luebrvSfj1kWNzknncNWs3zZrjbVIzAH0o/s1600-h/walk_10-12-2009_063_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dODlq0hA5UFKHbrOn6MucNr7qzNQrFdmaHpufAtJ1da_rAML1ao4RGux9AK0dmc8L69ntVaNGkx7xqlJFR_MC8rCIaMjLiv1ru7Wts2a4luebrvSfj1kWNzknncNWs3zZrjbVIzAH0o/s320/walk_10-12-2009_063_-1.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Xh0C15UKINbeyo7SsG7xSNdTx0AZ8JDDXjMhR1QU3eUGf6SIQxiUuH0PObSRaUI6RGMz8ZhDidFzLPLebkG-QW-q3OxeeunPgW9_Su8aDgcsT66h4khPEYZrhuo3dbjH_PU9Rd63u5I/s1600-h/walk_10-12-2009_049_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Xh0C15UKINbeyo7SsG7xSNdTx0AZ8JDDXjMhR1QU3eUGf6SIQxiUuH0PObSRaUI6RGMz8ZhDidFzLPLebkG-QW-q3OxeeunPgW9_Su8aDgcsT66h4khPEYZrhuo3dbjH_PU9Rd63u5I/s320/walk_10-12-2009_049_-1.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpurZRd26N7W4A4X6a5EcdQ871Em6TGyV61dmZZWX1PRquXW0qhR2OHh3-KjWhOj8HAZcrPs-fOdc9r5QPRbILyLi8exki5W3q9pJjjzftVI7-qzASBSm1vBHcPCM9FfRCsDb1EffEwdg/s1600-h/walk_10-12-2009_060_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpurZRd26N7W4A4X6a5EcdQ871Em6TGyV61dmZZWX1PRquXW0qhR2OHh3-KjWhOj8HAZcrPs-fOdc9r5QPRbILyLi8exki5W3q9pJjjzftVI7-qzASBSm1vBHcPCM9FfRCsDb1EffEwdg/s320/walk_10-12-2009_060_-1.jpg" width="211" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy4vOb1nUHuGGeqq09JAgLq9vNVT5DBhMUtNW44gqLfGEcU2mZZKuVqAEdxUHzzO3skHZus_y8RRbfc09kpUMoWIlt-OmuYrxqMMvgy0JLFuz-OpSS_6gTR9Q2DuxrmyDHSoVxkw71FXU/s1600-h/walk_10-12-2009_078_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy4vOb1nUHuGGeqq09JAgLq9vNVT5DBhMUtNW44gqLfGEcU2mZZKuVqAEdxUHzzO3skHZus_y8RRbfc09kpUMoWIlt-OmuYrxqMMvgy0JLFuz-OpSS_6gTR9Q2DuxrmyDHSoVxkw71FXU/s320/walk_10-12-2009_078_-1.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdMS7QsfNZuJKooRoQ04FB9nfP3hzpp0zsBQW9GudeesT86UcEU6YXBT9TGzoSxe4NV3T6LrzNzvni7UEoliY9PJ_z-aydPotTxDsvC1DR7sI88uOMxvt2aHhpqkgzRXTMKDq-2jNRig/s1600-h/walk_10-12-2009_088_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdMS7QsfNZuJKooRoQ04FB9nfP3hzpp0zsBQW9GudeesT86UcEU6YXBT9TGzoSxe4NV3T6LrzNzvni7UEoliY9PJ_z-aydPotTxDsvC1DR7sI88uOMxvt2aHhpqkgzRXTMKDq-2jNRig/s320/walk_10-12-2009_088_-1.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcdd9NWnlzjJ4ph1l8DD_Jac-VEbXQmlDgYtkaYrLuxSdge_uU4B6tkgaGnqYgCiNcHF03u69PQ2ibtP57juBuL4i5yQ5WdPQuq1H67k3tHxfS-qGPGlzIyWeZbMcY935kvjdvsKjSBYM/s1600-h/walk_10-12-2009_104_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcdd9NWnlzjJ4ph1l8DD_Jac-VEbXQmlDgYtkaYrLuxSdge_uU4B6tkgaGnqYgCiNcHF03u69PQ2ibtP57juBuL4i5yQ5WdPQuq1H67k3tHxfS-qGPGlzIyWeZbMcY935kvjdvsKjSBYM/s320/walk_10-12-2009_104_-1.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw0iUJ3UWyBnWiTLV9r3G2yPkxy6KCRazW06PBBumcqIS-ow0ASva7JexcpQlrMHqqksZj9h6ykUgF1ZIH8IOtu-sDtdxDcXW9iaHL4OoE4uKSmI6eVr3J8UKsQBRWpO4sxyf5s0aP-fM/s1600-h/walk_10-12-2009_101_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw0iUJ3UWyBnWiTLV9r3G2yPkxy6KCRazW06PBBumcqIS-ow0ASva7JexcpQlrMHqqksZj9h6ykUgF1ZIH8IOtu-sDtdxDcXW9iaHL4OoE4uKSmI6eVr3J8UKsQBRWpO4sxyf5s0aP-fM/s320/walk_10-12-2009_101_-1.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaxnyIpZZlBDj1shleE5VVXManMOVNOq2A1TW6xbuna6BxjL4TdN9cPyV6RcRN8kw4xnEkT2m0fjVON4kXG8jzSUV4KTjRd3NPEGfY_6f17biHSv236f7kNQYxq5E1gOYMs9QIsJ9_vkw/s1600-h/walk_10-12-2009_036_-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaxnyIpZZlBDj1shleE5VVXManMOVNOq2A1TW6xbuna6BxjL4TdN9cPyV6RcRN8kw4xnEkT2m0fjVON4kXG8jzSUV4KTjRd3NPEGfY_6f17biHSv236f7kNQYxq5E1gOYMs9QIsJ9_vkw/s320/walk_10-12-2009_036_-1.jpg" width="320" /></a></div><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaxnyIpZZlBDj1shleE5VVXManMOVNOq2A1TW6xbuna6BxjL4TdN9cPyV6RcRN8kw4xnEkT2m0fjVON4kXG8jzSUV4KTjRd3NPEGfY_6f17biHSv236f7kNQYxq5E1gOYMs9QIsJ9_vkw/s1600-h/walk_10-12-2009_036_-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a>Morequendehttp://www.blogger.com/profile/13595739166337242215noreply@blogger.com1