Saturday, July 22, 2017

"Επανέρχεται!"
"Τώρα είναι η ευκαιρία μας λοιπόν! Γρήγορα, γρήγορα την ένεση! Γρήγορα, πριν φύγει πάλι, γρήγορα..."
"Γιατρέ, τον χάνουμε πάλι."
"Όχι, όχι! Γρήγορα γαμώτο την ένεση, τι κάνεις τόση ώρα;"
"Γιατρέ είναι αργά, ξαναφεύγει..."
"ΌΧΙ! ΟΧΙ! Ηλίθιοι... είσαστε όλοι..."


   Περπατάω και πάλι, δεν είμαι σίγουρος που ούτε και πότε. Ξέρω μόνο γιατί είμαι εδώ, όπου και να είναι το εδώ αυτή τη φορά. Ξέρω ότι κατάφερα πάλι να γυρίσω, αλλά δεν είμαι σίγουρος που γύρισα και ελπίζω αυτή τη φορά να είμαι σωστά. Πρέπει... υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε από δίπλα μου, δεν μου δίνουν σημασία αλλά ούτε και εγώ. Δεν τους δίνω σημασία πάνω από ένα λεπτό. Ένα λεπτό στον καθένα, ίσα ίσα για να βρω ένα στοιχείο για το που, για το πότε. Βλέπω κανείς τους δεν έχει κινητό, κανείς τους δεν ασχολείται με κάποια ηλεκτρονική συσκευή... άρα είμαι πριν το 2017 σίγουρα. Ούτε ολογράμματα στα κτίρια. Πριν το 2030 τότε.  Το παραέκανα πάλι; Διάολε... αν είμαι '90 τότε είμαι πολύ νωρίς. Αν είμαι '80 ακόμη πιο νωρίς.
   Σκέψου... σκέψου... προσπάθησε να θυμηθείς όλα αυτά που διάβασες. Ε... από τα ρούχα... ίσως από τα ρούχα. Τι φοράνε οι δίπλα σου; Πως μοιάζει η μόδα, πως φαίνεται; Που θα μπορούσα να είμαι; '90, τέλη '90. Ωραία, ωραία. Μπορώ να περιμένω κάποια χρόνια. Μπορώ... Α! Εδώ δεξιά, αν θυμάμαι καλά. Ναι! 10 χρόνια...

   Παραμονές 2000.
Πάλι ξύπνησα καταιδρωμένος. Η εξάντληση που έχω τα τελευταία πρωινά εδώ και μια εβδομάδα με ανησυχεί. Σημαίνει ότι το παραέκανα αυτή τη φορά τελικά. Πίστευα ότι δεν θα χρειαστεί να γυρίσω, ότι θα άντεχα λίγο παραπάνω, αλλά απ' ότι φαίνεται θα πρέπει να κάνω ένα άλμα. Δεν γνωρίζω τι θα βρω πίσω και φοβάμαι ότι δεν θα τα ξανακαταφέρω. Έχω αφήσει ένα γράμμα αλλά δεν θα το καταλάβει. Δεν θα το καταλάβει για πολλά χρόνια και τότε θα είναι πραγματικά αργά. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να το τραβήξω άλλο. Ίσως μια ημέρα, δύο το πολύ. Δεν.... δεν μπορώ να γράψω άλλο... πρέπει να ξαπλώσω πάλι.

Αυτό είναι. Αυτό είναι και το τελευταίο που αντέχω εδώ, πρέπει να γυρίσω.

Αυτό το σπαστικό φως, αυτά τα εκνευριστικά χρώματα... αυτός ο γιατρός, η φασαρία...

δεν υπάρχουν.

Υπάρχεις εσύ....; Πως....; Αφού ήμουν πολύ νωρίς για εσένα; Πως γίνεται να βρίσκεσαι εδώ;

Γιατί μετράει πάλι αντίστροφα η μηχανή; Γιατί; Ακύρωση, ακύρωση...

Σε είδα που μου φώναζες να μείνω. Ξεκάθαρα ήξερες για εμάς, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ. Με δάκρυα στα μάτια είδα πάλι τα φώτα, βρέθηκα πάλι σε ένα δρόμο που δεν ήξερα, σε μια εποχή που δεν γνώριζα. Τουλάχιστον τώρα ήμουν πιο κοντά. Ο διπλανός μου που μόλις με πέρασε έπαιζε με το κινητό του, και ήταν αρκετά λεπτό για να καταλάβω σε ποια χρονιά βρισκόμουν. 2015.
Έπρεπε να σε βρω. Ευτυχώς το 2015 ήξερα που έμενες. Έτρεξα προς το σπίτι σου και σε περίμενα όλη την ημέρα. Σε είδα... πως θα σου εξηγούσα, πως θα ξεκινούσα να σου πω αυτά που έπρεπε να σου πω χωρίς να με περάσεις για τρελό; Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο καλύτερο τρόπο από το απλά να στα πω.
Μόνο που βρέθηκα δίπλα σου μου ήταν πολύ δύσκολο να μην σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να μη σου πω, πόσο σε αγαπώ, πως σε ψάχνω τόσο καιρό, πως...
Δεν έκανα αυτό. Σου είπα την ιστορία μου. Δεν περίμενα να την ακούσεις όλη αλλά το έκανες. Μετά έφυγα. Καθώς γύρισα να σε κοιτάξω μια τελευταία φορά, είχες μείνει εκεί που σε άφησα, δεν είχες κουνηθεί και απλά με κοιτούσες. Ήταν σαν να ήσουν παγωμένη στον χρόνο, μια σταθερά που με καλούσε πίσω της διαρκώς. Η μόνη σταθερά στην αλλόκοτη ζωή μου.
Την επόμενη ημέρα ήμουν πάλι εκεί. Με είδες και δεν έτρεξες μακριά μου. Με ρώτησες αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια και μου έδωσες χρήματα τα οποία δεν θέλησα να πάρω. Σου είπα μόνο μια λέξη, "θυμήσου" και έφυγα μόνο για να επιστρέψω την επόμενη ημέρα και να σου ξαναπώ μια λέξη "θυμήσου".
Ήμουν τώρα 3 ημέρες στον δρόμο. Ήξερα ότι ο χρόνος μου ήταν πιο λίγος όσο πιο πολύ σε πλησίαζα, ήξερα ότι πίεζα τα όρια μου και τα όρια της πραγματικότητας κάθε φορά που σε έβλεπα, αλλά στο διάολο όλα αυτά. Το μόνο που με ένοιαζε ήσουν εσύ. Ακόμη και αν η πραγματικότητα για τον υπόλοιπο κόσμο άλλαζε όλο και πιο πολύ κάθε φορά που σε έβλεπα.
Την επόμενη ημέρα με το ζόρι κατάφερα να φτάσω στο σπίτι σου. Φαινόσουν πραγματικά ανήσυχη για τη κατάστασή μου, μέχρι που ήρθες δίπλα μου, προσπάθησε να με στηρίξεις, να δεις αν ήμουν καλά. Πραγματικά δεν ήμουν. Κατέρρευσα θυμάμαι και ήξερα ότι ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση.


4

3

Θυμήσου....

θυμήσου....

"Νομίζω ότι έρχεται πάλι"
"Μη... μη! Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι! Μη..."
"Νοσοκόμα, βγάλ'τε την έξω σας παρακαλώ."
"Μάλιστα Γιατρέ."

Πάλι αυτός, πάλι αυτοί. Τι έκανα στην γυναίκα μου; Τι δουλειά είχαν σπίτι μου; Γιατί γύρισα τόσο γρήγορα;  Γιατί ξυπνούσα δεμένος εδώ; Τι στο διάολο ήθελαν από εμένα;

"Νοσοκόμα, την ένεση. Αυτή τη φορά δεν θα τον χάσουμε πάλι!"
"Μάλιστα Γιατρέ. Έτοιμη"

Σκατά! Νομίζουν ότι μπορούν να με κρατήσουν με το να με δέσουν σ' ένα κρεβάτι; Η μηχανή φωτίστηκε και πάλι. Άκουσα με χαρά το επαναλαμβανόμενο μπιμ μπιμ μπιιιιιμπ μπιιιιιιιιιμπ που έκανε και απλά αφέθηκα στη δύναμή της. Η μηχανή ήξερε που θα με πάει αυτή τη φορά.
Λίγο πριν φύγω σε είδα και πάλι. Σε είχαν σε ένα άλλο δωμάτιο. Μπάσταρδοι. Κάποιοι σε κρατούσαν και εσύ προσπαθούσες με μανία να έρθεις δίπλα μου. Ήθελα να σου πω να μην ανησυχείς, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι σύντομα θα είμαστε και πάλι μαζί, ότι έχω βρει τον τρόπο. Μην ανησυχείς αστέρι μου.

Η μηχανή ήταν ευγενική μαζί μου, καθώς με το τελευταίο μακρόσυρτο της μπιμπ με έφερε μπροστά στο σπίτι μας. Ήξερα ακριβώς πότε βρισκόμουν εδώ, τι εποχή, τι έτος, τι μήνα. Ήξερα ακόμη και την ώρα και ήξερα ότι σε λίγο θα έβγαινες από το σπίτι μας. Όντως μετά από 5' σε είδα να ανοίγεις την πόρτα και να βγαίνεις έξω. Το βλέμμα σου έπεσε επάνω μου και άρχισες να τρέχεις προς τα εμένα. Με πλησίασες, με κοίταξες αινιγματικά, με ρώτησες αν ήμουν πραγματικά εγώ. Όταν σου απάντησα ναι, έπεσες στην αγκαλιά μου και από μέσα μου βγήκε η ανάσα μου σαν κάθαρση. Μου είπες ότι θυμήθηκες, ότι περίμενες πότε θα με ξαναδείς για να μου πεις ένα πράγμα.

"Μείνε μαζί μου. Μη γυρίσεις πίσω αυτή τη φορά. Μη τρως χρόνο από το μέλλον μας άλλο. Αυτό είναι... αυτό είναι όλο και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Μείνε εδώ, σε παρακαλώ."

Πως να σου εξηγούσα ότι δεν μπορούσα; Ότι αν έμενα, τότε το μέλλον μας δεν θα υπήρχε καν. Τίποτα από αυτά δεν θα γινόντουσαν αν δεν έφευγα πάλι. Αν δεν γύριζα πίσω στο μέλλον μας από το οποίο δανειζόμουν χρόνο για να βρω πως θα μπορούσα να αποτρέψω αυτό που ερχόταν. Χρόνος. Δεν υπήρχε χρόνος πάλι. Σου είπα ότι σε αυτό το ταξίδι έχω ακόμη λιγότερο χρόνο. Το απόγευμα θα πρέπει να φύγω.

"Τότε μείνε εκεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αγάπη μου, μείνε εκεί."

Δεν ήθελες να ακούσεις ότι αυτό δεν γινότανε. Δεν ήθελα να ακούσω τα λόγια σου.

"Αγάπη μου..."  Υπήρχε λογική σε αυτό που μου έλεγες. Το ξέρω τώρα. Τότε όμως ήμουν πεπεισμένος ότι μπορούσα να διορθώσω τη κατάσταση. Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου πω πόσο δίκιο είχες. Πως έπρεπε να μείνω στο μέλλον μας.

"Θυμήσου... θυμήσου μου είχες πει κάποτε. Αυτό έκανα. Με κάποιο περίεργο τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω και ούτε με ενδιαφέρει πια θυμήθηκα. Αυτό θα είναι το τελευταίο σου ταξίδι. Μην το κάνεις. Αυτό ήθελες να θυμηθώ, να θυμηθώ ότι αν φύγεις τώρα τότε στο μέλλον μας θα σε χάσω για πάντα. Μη φύγεις, μείνε εδώ.

Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή."


Ποτέ δεν θα σου πω ότι ήθελα να μείνω, ότι ήθελα να τα παρατήσω όλα.... να σου δείξω πάλι τον Ωρίωνα, να βρεθούμε πάλι σε εκείνη τη ταράτσα μακριά από τον κόσμο οι δυο μας. Εσύ να κοιτάς τα αστέρια στον ουρανό και εγώ το δικό μου, εδώ στη Γη.  Αλλά αυτό δεν θα στο πω ποτέ. Η εμμονή μου να δω που θα μας οδηγήσει όλο αυτό, που θα μας πάει δεν θα με αφήσει και θα πρέπει να ξαναταξιδέψω.

"Θα είναι το τελευταίο σου ταξίδι. Το ξέρεις..."

Το ξέρω. Το ξέρω. Προλαβαίνω να σου πω πόσο σε αγαπώ και πάλι ακούω τη μηχανή να μετράει. Εγώ είμαι η μηχανή πια, είμαι ένα με αυτή. Με κρατάει στη ζωή, με πάει και με φέρνει κοντά σου και με μακριά σου. Μου επιτρέπει που και που να σε αγγίξω, να σου μιλήσω και σε κάποια ταξίδια μου τα ξέρεις όλα, σε άλλα φτάνω τόσο νωρίς στη ζωή σου και σε άλλα τόσο αργά. Θέλουν να την πάρουν από εμένα, αλλά δεν μπορούν. Με περιμένουν εκεί, εκεί πίσω να με απομακρύνουν από τη μηχανή και από εσένα, αλλά δεν ξέρουν ότι η μηχανή και εγώ είμαστε ένα.

Τα ξέρεις όλα αυτά. Στα έχω πει ξανά και ξανά. Άλλοτε ήσουν πολύ μικρή για καταλάβεις, άλλοτε με διέκοπτες εκνευρισμένη και μου έλεγες ότι τα ξέρεις, άλλοτε με άκουγες με υπομονή. Κάποιες φορές δεν με άφηνες να τελειώσω και σαν τώρα μου έλεγες να μείνω. Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να πάω πάλι πίσω, γιατί πρέπει να κάνω πάλι το ταξίδι.

Τα φώτα και πάλι με τυφλώνουν μόνο και μόνο για να επανέλθω ευτυχώς στην αγκαλιά σου. Δεν είναι κανείς άλλος στο δωμάτιο πέρα από εμένα και εσένα. Έπιασα το χέρι σου με δυσκολία και σου είπα ότι έψαχνα στα αστέρια, μα βρήκα το δικό μου. Ήξερα ότι πάλι δεν είχα χρόνο και ότι θα έπρεπε να φύγω.

"Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή. Αντίο αγάπη μου" Μου είπες καθώς η μηχανή μετρούσε και πάλι.

4
3
2
1


Κάποιες φορές γυρίζω σε εκείνη τη στιγμή. Μένω μαζί σου για λίγο. Δεν με βλέπεις, το ξέρω ότι πια δεν υπάρχω, έχω χαθεί στο χρόνο, είμαι ένα έρμαιο της μηχανής και πάω όπου θέλει εκείνη, αλλά κάποιες φορές μου επιτρέπει να μείνω λίγο μόνος μαζί σου. Βλέπω τι κάνεις, πως περνάς την ημέρα σου. Βλέπω τι φτιάχνεις. Βλέπω ότι ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις και ξέρω ότι θα σε βρω σύντομα. Ξέρω ότι θα βρεθούμε σε μια στιγμή που θα περάσουμε τα λιγοστά μας δευτερόλεπτα σε μια αέναη αγκαλιά. Ξέρω ότι αυτή τη φορά θα οδηγηθούμε μαζί σε ένα τέλος,


και σε περιμένω.