Monday, June 1, 2015

Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή.

Μια αρχή που θέλω να οδηγήσει σ' ένα τέλος, αυτή τη φορά.

4.
Αυτό... όλο αυτό γινότανε 
κουραστικό πια. Καθώς κοίταζα το ταβάνι μου μένοντας στο μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου, βρίσκω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι πάλι. Πιάνω τις σκέψεις μου να γυρνάνε σε εσένα, καθώς αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο μιας και δεν μπορώ να τον ελέγξω κάθε φορά που πάει να βυθιστεί στον ύπνο. Ξέρεις ότι είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω... αυτό το παιχνίδι με τον ύπνο μου, μα ακόμα δεν το έχω τελειοποιήσει.

Ακόμη θυμάμαι. Ακόμη θυμάμαι πως έφυγες εκείνο το βράδυ, πως μου είπες ότι θα γυρίσεις πίσω σύντομα. Και... και να, που ακόμα σε ψάχνω. Ακόμη περιμένω να μου πεις αυτό που δεν μου είπες ποτέ. Κάτι σημαντικό... έτσι δεν είχες πει; Και όμως, δεν γύρισες γιατί 10 χρόνια τώρα σε περιμένω και ξέρω ότι είσαι χαμένος κάπου εκεί, κάπου μεταξύ του ύπνου και του ξύπνιου.

Ήσουν πάντα άλλου και ήσουν πάντα επίμονος ότι θα το έβρισκες, το τέλος, τον προορισμό του ταξιδιού μου. Ήθελες να δεις που θα μας έβγαζε και δεν μπορούσες να ηρεμίσεις όσο και να προσπαθούσα να σε πείσω ότι αυτό που είχε σημασία, ήταν το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Αλλά τσαντιζόσουν, φώναζες και μου έλεγες ότι δεν θες να ακούς κοινότυπες ατάκες δίχως κανένα νόημα. Πίστευες ότι μπορείς να βρεις το τέλος κάπου εκεί ανάμεσα, και πάλευες γι' αυτό. Κάποια στιγμή κουράστηκα και εγώ και έπαψα να επιμένω. Σε άφησα να το παλέψεις, να βρεις τη λύση και μπορώ να πω ότι με παρέσυρε ο ενθουσιασμός σου, αυτή η ανάγκη σου να βρεις το τέλος, αυτός ο άπειρος σκοπός σου που τόσο σιχαινόμουν που σε κρατούσε μακριά μου, αλλά που στο τέλος κατέληξα να μοιράζομαι μαζί σου.

Κατάλαβα ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι δίπλα σου, ότι μόνο έτσι μπορώ να βιώσω το ταξίδι μου μαζί σου και προσπάθησα έτσι, μέσα από αυτόν τον τρόπο να σε κάνω και εσένα να το καταλάβεις, και ομολογώ ότι και πάλι απέτυχα.

Ξέρω και πάντα ήξερα, ότι ότι έκανες το έκανες από την αγάπη σου για μένα, από την ανάγκη σου να με έχεις δίπλα σου...

Κατά καιρούς σε βλέπω. Εκεί στο τρεμόπαιγμα τον 
φλεβάρων μου, στην άκρη του ματιού μου, στο πλάι του καθρέφτη. Όταν περιμένω το μετρό και περνάει ο συρμός σε βλέπω να καθρεφτίζεσαι στα τζάμια του. Ξέρω ότι είσαι εκεί κάπου και περιμένεις, παλεύεις πάλι να επιστρέψεις δίπλα μου.

Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω.


3.
Όταν σε γνώρισα θυμάμαι, ήσουν χαμένος, αλλά ήμουν και εγώ. Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν αυτό ήταν που με οδήγησε δίπλα σου, το πόσο χαμένη ήμουν και ας φαίνεται ειρωνικό. Θυμάμαι σαν τώρα πως έγινε. Εκείνο το 
πάρτι που δεν ξέραμε κανέναν, η ταράτσα του σπιτιού και ένα αρχαίο τηλεσκόπιο που είχες στρέψει προς τον Ωρίωνα. Ήρθα δίπλα σου και δεν μου είπες τίποτα, παρά μόνο σήκωσε το μάτι σου και μου έκανες νόημα να δω. Δεν είχες προλάβει να μου πεις κάτι και ήδη μου έδινες τα αστέρια, και όταν σε είδα να με κοιτάς μέσα στα μάτια κατάλαβα ότι τα είχες δίπλα σου ήδη. Άλλωστε αυτό μου είπες μετά από λίγο.

Από τότε θυμάμαι ήθελες να μου εξηγήσεις.

Δεν είναι η καλύτερη αρχή, μου είπες, αλλά είναι μια αρχή.

Πέντε χρόνια μετά και ήμασταν στη δική μας ταράτσα και μου έδειχνες πάλι τα αστέρια και θυμάμαι ότι εσύ δεν κοίταζες, ότι εσύ κοίταζες εμένα.
Θες να δεις; , σε είχα ρωτήσει. Δεν ήθελες. Ήδη κοίταζες ένα αστέρι.

Την επόμενη χρονιά έμαθες τα νέα. Και από τότε η ιδέα σου, σου έγινε και εμμονή σου.
Υπάρχει τρόπος, μου έλεγες, υπάρχει τρόπος και θα τα καταφέρω. Δεν είναι απαραίτητο να χαθούμε.

Ομολογώ ότι την πρώτη φορά, έμεινα έκπληκτη και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Με τράβηξες στο όνειρό σου και χάθηκα μαζί σου στην παιδική σου περιέργεια, στην ανάγκη σου να βρεις τι συμβαίνει, πως θα το λύσουμε, πως θα μας αποκαλυφθεί το μυστήριο.

Κάθε φορά που γύριζες όμως ήσουν λιγότερος.

Και δεν το καταλάβαινες.

2.
Αυτό που δεν έβλεπες και έβλεπα εγώ ήταν ότι ζούσες με δανεικό χρόνο. Οι υπολογισμοί σου ήταν σωστοί, το ίδιο και η θεωρία σου, αλλά πάνω στον ενθουσιασμό σου είχες ξεχάσει ένα σημαντικό πράγμα. Δεν ήταν δικός σου ο χρόνος που χρησιμοποιούσες. Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα του, και κάθε φορά που τον χρησιμοποιούσες, δανειζόσουν από το μέλλον μας. Από το μέλλον σου.

Η εμμονή σου να βρεις τον τρόπο σε οδήγησε να ταξιδεύεις όλο και πιο συχνά και εγώ άρχισα να παρατηρώ τα σημάδια.

Στην αρχή ήταν λίγες άσπρες τρίχες στα μαλλιά σου. Τα 
μαλλιά σου άσπρισαν τόσο γρήγορα μετά, όταν πήγαινες πιο συχνά. Τα χέρια σου ρυτίδιαζαν κάθε φορά και περισσότερο, το σώμα σου γερνούσε, και μέσα από τα μάτια σου έβλεπα την ψυχή του ανθρώπου που είχα ερωτευτεί. Η άρνησή σου όμως να δεις έστω και ένα σημάδι ήταν φοβερή. Δεν έβλεπες τίποτα, ακόμη και την ημέρα που σε έβαλα μπροστά στον καθρέφτη με μια φωτογραφία σου που είχαμε τραβήξει μόλις τη προηγούμενη ημέρα. 

Όχι... υπήρχε μόνο ο σκοπός σου. Μόνο αυτός. Και προσπαθούσες να με 
καθησυχάσεις και μου έλεγες ότι δεν θα με άφηνες. Ποτέ.

Κάθε φορά ήσουν πιο κοντά μου έλεγες, και είχα φτάσει να το πιστεύω, γι' αυτό και σε είχα αφήσει. Έτσι όταν μου είπες ότι θέλεις να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι σε άφησα, ενώ θα έπρεπε να σε είχα κρατήσει.

Εκείνο το βράδυ, έτσι όπως προετοιμάστηκες, γέρος πια και με δυσκολία σου είπα ότι σε αγαπώ. Το χέρι σου έτρεμε καθώς έπιασες το δικό μου και μου είπες...

"Έψαχνα στα αστέρια... μα βρήκα το δικό μου."

Ξάπλωσα δίπλα σου και σε πήρα αγκαλιά μέχρι να ταξιδέψεις. Από τότε δεν έχεις επιστρέψει... πλήρως. Ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ και κάπου ανάμεσα στα αστέρια και ίσως να έχεις βρει αυτό που έψαχνες, αν και ήταν πάντα εδώ αγάπη μου. 

Δεν ξέρω που είσαι, αλλά ετοιμάζομαι να ταξιδέψω να σε βρω. Ένα ταξίδι στον χρόνο... στον χρόνο που δεν είχαμε μαζί, που μας στερήθηκε η ζωή. Δεν ξέρω που είσαι, αλλά έρχομαι. Θα ταξιδέψω όσες φορές χρειαστεί γιατί αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι. Γιατί αυτή τη στιγμή η ανάγκη μου να είμαι δίπλα σου είναι μεγαλύτερη από τις έλξεις του σύμπαντος και ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί πέρα και περιπλανιέσαι στο μέλλον και στο παρελθόν... και ίσως σε αυτή τη στιγμή να γυρίσουμε και οι δύο κάποτε και να περάσουμε τα λιγοστά μας δευτερόλεπτα σε μία αέναη αγκαλιά.

1.
Δεν είναι η καλύτερη αρχή, αλλά είναι μια αρχή.

Μια αρχή που θα οδηγήσει σε ένα τέλος, αυτή τη φορά.