Street Lights... then and now

Όταν η λαχτάρα γίνεται πόνος, πως μπορείς να συνεχίσεις;

Πως, όταν έχεις πέσει να βρεις δύναμη να σηκωθείς;

Δίχως ελπίδα, σ’ ένα δρόμο σκοτεινό και ατελείωτο, κάθε μέρα σου να είναι το ίδιο μουντή και ίδια. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κόσμος γύρω σου να σου θυμίζει συνέχεια και συνέχεια, αυτό που εσύ... όχι ‘θέλεις να ξεχάσεις’ – γιατί δεν θες, αλλά αυτό που προσπαθείς να μη θυμάσαι γιατί πονάς.

Πως συνεχίζεις κάθε μέρα, πως προχωράς;

Πως ζεις χωρίς ελπίδα πια και πως μπορείς να αντέξεις να το ζεις ξανά και ξανά;

Ίσως αυτή να είναι η μοίρα σου, να είσαι περιπλανώμενος σε τέτοιες καταστάσεις, να είσαι σ’ ένα δρόμο κυκλικό, ο οποίος σε φέρνει συνέχεια στα ίδια και στα ίδια. Δίπλα σου, βλέπεις τη ‘ζωή’ σου να περνάει και να χάνεται στα χέρια άλλων, μέρα με τη μέρα… αλλά… αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα... χάθηκε στα στενά.

Μείνε με τα αισθήματα σου. Να είσαι χαρούμενος που έχεις και αυτά...

Lost for Words

Όσο και να προσπάθησα δεν μου ερχόταν κάτι να γράψω που να ταιριάζει με τη φωτογραφία. Μου φαινόντουσαν όλα κοινότυπα και βαρετά. Σε μια ελπίδα να υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον, τα λόγια των Modest Mouse... 

We have one chance. 

One chance to get everything right. 

We have one chance, one chance. 

And if we're lucky we might. 

My friends, my habits, my family, 

they mean so much to me. 

I just don't think that it's right. 

I've seen so many ships sail in, 

just to head back out again and go off sinking. 

I'm just a box in a cage. I'm just a box in a cage. 

I'm just a box, just a box in a cage. 

I'm just a box, just a box in a cage. 

I'm just a box, just a box in a cage. 

I'm just a box in a cage. 

Home-...

Ένα ανοιχτό σπίτι...

Είναι σαν να δίχνει τα εσώψυχά του στον κόσμο, σαν να θέλει να προκαλέσει, να σε κάνει να γυρίσεις να κοιτάξεις τα δωμάτιά του, δωμάτια που κάποτε ζούσαν κάποιοι. Τώρα απλά, στέκεται μόνο, ανάμεσα σε άλλα που δεν του δίνουν σημασία, γιατί εκείνα έχουν όλους τους τοίχους τους. Γιατί λοιπόν να κοιτάξουν ένα που του λείπουν κάποιοι τοίχοι; 

Το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι, που περνάνε από δίπλα και δεν δίνουν κάμια σημασία; Δεν θέλουν ή απλά δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να δει κάτι τέτοιο και απλά προσπερνάνε...  

Και όμως έχει τόσα να πει, το οτι είναι ακόμη εκεί είναι μια κουβέντα από μόνη της. Το οτι περιμένει υπομονετικά να βρει την θέση του στο σύμπαν, να καταλάβει, όχι το γιατί, τουλάχιστον όχι το Μεγάλο Γιατί, αλλά το "γιατί σ' εκείνο";

Σε αυτούς που γυρίζουν...